“Πόσα ματς παίχτηκαν στις παραλίες του Καρκαβέλος κατά τη διάρκεια των προπονήσεων της εθνικής ομάδας.

Ήταν το κανονικό μας ραντεβού.

Αγώνας ξανα αγώνας και μετά τρέξιμο για κολύμπι, όποιος έχανε θα έπρεπε να πληρώσει στοίχημα.

Οι τιμωρίες μπορεί να είναι διάφορες, συμπεριλαμβανομένου του να μην επιτρέψει στους ηττημένους, να μην πάνε στην τουαλέτα για μια ολόκληρη νύχτα.

Ο Nuno Gomes τρελαινόταν γι’αυτά τα πράγματα.

Κατέβαινε στην παραλία και ως συνήθως, για να τον προσέξουν, πρώτα έβρεχε τα μαλλιά του και μετά αρχίζαμε να παίζουμε.

Πόσες κλωτσιές, πόση χαρά, πόσα γέλια…

Γνωριζόμασταν χρόνια με τους περισσότερους.

Είχαμε περάσει απο όλα τα κλιμάκια της Εθνικής μαζί.

Εγώ, ο Σιμάο, ο Joao Pinto, ο Luis Figo, ο Fernando Couto, ο Vìtor Baia…

Ήμασταν σχεδόν σαν αδέρφια.

Δεν κερδίσαμε πολλά, αλλά ήταν μια γενιά φαινομένων, μεγαλωμένη με τα απλά πράγματα στη ζωή.

Ήμασταν αυθόρμητοι… θεωρούσαμε τους εαυτούς μας τα κλασικά αγόρια της Πορτογαλίας. Το Bacalhau, το ποδόσφαιρο και οι παραλίες του Carcavelos».

Μανουέλ Ρούι Κόστα