«Κοιτάς πίσω και βλέπεις τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, όταν είσαι παιδί 22-23 ετών.
Και χωρίς καμία ψυχολογική βοήθεια.
Ήταν απίστευτο.
Τότε δεν μιλούσαν για την ψυχική υγεία των παικτών, σήμερα μιλάνε για όλα και οι ποδοσφαιριστές έχουν απο πάνω τους ολόκληρα επιτελεία ανθρώπων για να τους βοηθάνε και να τους προστατεύουν.
Παλιά στις μέρες μου ήμασταν σαν πολεμιστές, μας πέταγαν στην αρένα για να δουν ποιος θα βγει ζωντανός, κάπως έτσι ήταν.
Η πίεση που ένιωθα με έσπρωχνε όλο και περισσότερο στο άγχος και ένα αγόρι τόσο νέο δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, πώς να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, με τόσα πολύ μεγάλα πράγματα που του συμβαίνουν.
Δούλεψα σκληρά και έμαθα τόσα πολλά βγάζοντας εξανθήματα παντού.
Πηγαίνοντας για θεραπεία, ξεκίνησα πριν δυόμιση χρόνια, με βοήθησε να καταλάβω τι ένιωθα όταν ήμουν νέος, πολύ καλύτερα.
Κοιτάζω πίσω και ναι, βλέπω ότι εκτεθήκαμε σε ένα πολύ, πολύ μεγάλο ψυχικό στρες και χωρίς καμία συγκεκριμένη προετοιμασία.
Τότε κανείς δεν νοιαζόταν για την ψυχική υγεία των παικτών.
Σήμερα είναι διαφορετικά, υπάρχει μεγάλη προσοχή στο θέμα, οι παίκτες μελετώνται και αναλύονται.
Στις μέρες μου αυτά τα πράγματα δεν γίνονταν και το ποδόσφαιρο μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλο άγχος που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
Αυτό το θέμα αγνοήθηκε εντελώς στη γενιά μας.
Τόσοι πολλοί παίκτες έχουν περάσει τρομερές στιγμές, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης, από την έλλειψη ιδιωτικότητας ή ελευθερίας.
Τα προβλήματα ήταν μπροστά μας αλλά οι λύσεις ήταν ελάχιστα διαθέσιμες».
Ρονάλντο