«Μια συναρπαστική καριέρα. Είχα πολλά προβλήματα, αλλά μεγάλες και ατελείωτες νίκες. Είχα πολλούς φίλους και δεν θυμάμαι να έκανα ούτε έναν εχθρό. Το σώμα μου, όμως, δεν κρατάει πια. Ήθελα να συνεχίσω, αλλά δεν γίνεται. Ο χρόνος μου τελείωσε. Αλλά ήταν όμορφο το ταξίδι…» Έτσι ανακοίνωσε, στις 14 Φεβρουαρίου του 2011 το αντίο του στο ποδόσφαιρο σε συνέντευξη Τύπου. Ναι, ήταν όμορφο το ταξίδι! Ο Ρονάλντο ήταν ένα σύνολο συναισθημάτων, ένα μείγμα πάθους, ανάτασης, συναισθήματος, ενσυναίσθησης. Ήταν αυτός ο παίκτης που έπρεπε να εμπνέεται όταν παίζει και να εμπνέει... Δοκιμάσαμε όλοι τα διπλά βήματα, την προσποίηση, τα παιχνίδια του, τους πανηγυρισμούς του, αγοράσαμε τα παπούτσια του, τις φανέλες του... Κάποιοι τόλμησαν ακόμα και το περίεργο κούρεμά του. Ήταν το ποδόσφαιρο με όλη του τη σημασία. Κάτι υπερφυσικό έγινε αντιληπτό μέσα του, ειδικά όταν γίγαντες όπως ο Μαλντίνι, ο Νέστα, ο Καναβάρο, ο Τουράμ, ο Σταμ προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τον σταματήσουν, σχεδόν πάντα χωρίς επιτυχία. Μόνο εκείνοι οι τρομεροί και επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί τον επανέφεραν ανάμεσα σε απλούς θνητούς. Η αχίλλειος πτέρνα ή μάλλον «το γόνατο του Ρονάλντο». Όταν σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο, έκλεισε ένας κύκλος. Ένα μέρος του πάθους για το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να πεθάνει με το αντίο του. Ευτυχισμένοι όσοι έζησαν στην εποχή του. Όσοι κατάφεραν να τον θαυμάσουν.
