«Ο Ανκονετάνι ήταν υπέροχος χαρακτήρας, αλλά η συνεργασία μαζί του ήταν πολύ δύσκολη. Τα πόδια του συνεχώς σε μια λεκάνη στο ξενοδοχείο του προπονητικού κέντρου στη Βολτέρρα, οι τσέπες του πάντα γεμάτες αλάτι που άπλωνε στο γήπεδο πριν από τους αγώνες, το πέρασμα κάτω απο το πέταλο των οργανωμένων για να λάβει το χειροκρότημα από τους οπαδούς, ήταν ένας πολύ προληπτικός τύπος.
Ήταν κτητικός, σχεδόν ζηλιάρης.
Αν συνειδητοποιούσε ότι ο κόσμος αγαπούσε κάποιον άλλον περισσότερο από αυτόν, θα νευριαζόταν.
Του άρεσε να μαγειρεύει ζυμαρικά, μερικές φορές τα σέρβιρε και στο τραπέζι και αλίμονο σε όποιον δεν τα έτρωγε.
Ήταν πατέρας αφέντης. Ξέρετε όμως ότι ο Ρομέο πλήρωνε πάντα τον μισθό του στο τέλος της χρονιάς;
Είπε λοιπόν ότι θα δίνουμε πάντα τον καλύτερό μας εαυτό.
Αν μη τι άλλο, κάθε τόσο μας πήγαινε σε ένα κατάστημα ρούχων στο Montecatini Terme όπου ο καθένας μας μπορούσε να επιλέξει ρούχα.
Έχω ακόμα ένα πουλόβερ Missoni από τότε…
Όταν χάναμε ήταν ένα δράμα, για να μας τιμωρήσει μπορούσε να εφεύρει οτιδήποτε, να υποχωρήσει, να μας κάνει να ξυπνήσουμε στις επτά το πρωί και να περπατήσουμε στο δρόμο. Ειδικά στη Volterra, όπου κάναμε βόλτα στην Piazza dei Priori.
Και δεν τον ένοιαζε αν είχε μείον δέκα έξω.
Στην πράξη ήθελε να αποφασίσει μόνος του τα πάντα, το πρόγραμμα, την υποχώρηση, την τακτική που θα ακολουθούσε. Ίσως και προπόνηση».
Μιρτσέα Λουτσέσκου
Πρώην στρατιώτης στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο Ανκονετάνι ήταν πρόεδρος της επαρχιακής ομάδας, Πίζα, από το 1978 μέχρι την πτώχευση της, το 1994.
Στα χρόνια του Ανκονετάνι, η Πίζα ανέβηκε στη Serie A το 1982 ενώ στη συνέχεια φόρεσαν τη φανέλα της παίκτες όπως οι Ντούνγκα και Ντιέγκο Σιμεόνε.
Παρά την επιτυχία πάντως, ο Ανκονετάνι ακόμη ένιωθε… υποχρεωμένος να ρίχνει αλάτι στον αγωνιστικό χώρο πριν από κάθε εντός έδρας παιχνίδι, έχοντας πειστεί ότι έφερνε τύχη.
Πριν από ένα κρίσιμο ματς με την Τσεζένα τον Δεκέμβριο του 1990, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να ρίξει… 26 κιλά αλάτι στον αγωνιστικό χώρο του Garibaldi Arena, πανηγυρίζοντας τελικά τη νίκη με 3-2.
