“Θυμάμαι πολλές φάρσες…
Η λίστα είναι μεγάλη.
Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, είναι στην εποχή της Γιούβε!
Εκείνη την εποχή, όταν δεν πήγαινα στο Καλντόνο, σχεδόν πάντα κοιμόμουν στο ”Κασόνι Μπορόνι”.
Ο Περούτσι και ο Ντίνο Μπάτζιο, συνήθιζαν επίσης να περνούν τον περισσότερο χρόνο τους εκεί μαζί μου.
Στη Ρώμη, όπως και σε όλα τα εστιατόρια, οι υπάλληλοι πρέπει συχνά να ξεφορτώνουν κάθε είδους κούτα.
Ένα πρωί, ενώ ο Τζιαν Μικέλε και ο Πέτερ (ντόπιοι ιδιοκτήτες και φίλοι του Μπάτζιο ) είναι στην κουζίνα και κόβουν το κρέας, ένας τύπος εμφανίζεται οδηγώντας ένα φορτηγό γεμάτο κάσες μεταλλικό νερό.
Αποφασίσαμε να πάμε να μιλήσουμε το αγόρι και να το βοηθήσουμε να ξεφορτώσει.
Το παιδί έμεινε μπερδεμένο και απλά κοιτούσε.
Μας κοίταξε έναν-έναν, σα να κατάπιε την γλώσσα του.
Φανταστείτε αυτόν τον τύπο ενώ έβλεπε εμένα, τον Περούτσι και τον Ντίνο Μπάτζιο, που προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν να μεταφέρει τα κιβώτια στην κουζίνα ενός χαμένου εστιατορίου στην κάτω Λομελίνα.
Μπαίνοντας μέσα, στρέφεται προς τον Τζιαν Μικέλε, με ένα εξολοθρευμένο βλέμμα…
”Μα αυτοί δεν είναι… ? “.
Ο Mικέλε δεν τον άφησε καν να τελειώσει την πρόταση του, πέθαινε να του απαντήσει…
«Λοιπόν, ξέρεις πώς είναι, στις μέρες μας οι μισθοί των ποδοσφαιριστών δεν είναι καλοί και κάποιοι από αυτούς βγαίνουν στο μεροκάματο.
Τα παιδιά κάνουν κάποιες δουλειές για μένα, για να ανεβάσουν τον μισθό τους.”
Τα έλεγε όλα αυτά σοβαρός, με σταθερή φωνή.
Με άλλα λόγια, ήταν σαν τον έπεισε… “
Ρομπέρτο Μπάτζιο
