«Για εμάς τους απλούς θνητούς που προπονηθήκαμε μαζί του δεν ήταν καν εύκολο, δεν μπορούσες να συγκεντρωθείς, επειδή ο Ντιέγκο αγαπούσε να ντριμπλάρει με τα πάντα…

Μπάλες, μήλα, μανταρίνια, καπάκια από μπουκάλια, κάτι εξωπραγματικό.

Για να προπονηθείς καλά έπρεπε απλά να μείνεις μακριά του γιατί μόλις άρχιζε να ντριμπλάρει ήταν υπνωτικός και έτσι ξόδευες όλο σου τον χρόνο βλέποντάς τον.

Για μένα τότε, γεννημένος στην Ίσκια, ήμουν ένα πολλά υποσχόμενο αγόρι από τις ακαδημίες της Νάπολι, αλλα δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την προπόνηση του καλύτερου, ο οποίος ήταν μόλις δύο βήματα μακριά μου.

Και έτσι μια μέρα συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε δύο προπονήσεις… την πρώτη, όπου ξοδεύαμε τον μισό χρόνο βλέποντας τον Μαραντόνα και πιστέψτε με, έκανε εκπληκτικά πράγματα και μετά υπήρχε ένα δεύτερο μέρος, της γυμναστικής, όπου επιτέλους πήγαινε σπίτι του και εμείς οι κοινοί θνητοί θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την προπόνηση μας χωρίς περισπασμούς.

Μαζί του ήταν σαν να πηγαίναμε σινεμά χωρίς να πληρώνουμε ποτέ το εισιτήριο, μόνο μετά από χρόνια καταλάβαμε πόσο τυχεροί ήμασταν, είχαμε τον γιο του ποδοσφαίρου λίγα μέτρα μακριά μας.

Ντιέγκο, όπου κι αν βρίσκεσαι, σε ευχαριστούμε για όλα όσα έχεις κάνει για εμάς».

Πίνο Ταλιατέλα