Ετσι γεννήθηκε το 10.

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο Πελέ, είχε αυτόν τον αριθμό το 1958, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Σουηδία.

Η Βραζιλία είχε καταχωρίσει μόνο τη λίστα των παικτών, χωρίς να δώσει αριθμούς.

Ένας αξιωματούχος της FIFA, ένας ουρουγουανός, τον κοιτάζει και λέει.
“Εισαι ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο??”

«Ναι.»

Και του δίνει την φανέλα.

Απο τότε το ”10” θα γίνει το νούμερο του παιχνιδιού.

Το νούμερο του ποδοσφαίρου!

Η διοργάνωση αυτή ήταν η πρώτη αντίστοιχη με παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση.

Η Βραζιλία δε συμπεριλαμβάνονταν στα φαβορί με τη Σουηδία, τη Γιουγκοσλαβία, την Σοβιετική Ένωση και την κάτοχο του τίτλου Δυτική Γερμανία να έχουν το προβάδισμα.

Οι υπεύθυνοι της Βραζιλίας ξέχασαν να διανείμουν τους αριθμούς στους παίκτες τους και ένας Ιταλός από τη FIFA παρατήρησε το λάθος και αυτός ήταν που αρίθμησε τους μελλοντικούς παγκόσμιους πρωταθλητές.

Έτσι, ο τερματοφύλακας είχε το 3 και ο Πελέ τυχαία πήρε το 10.

Μέχρι τότε ως αναπληρωματικός φορούσε το νούμερο 13.

Η ομάδα ήταν καλά προετοιμασμένη για τρεις μήνες και περιοδεύσε στην Ευρώπη δίνοντας φιλικούς αγώνες, είχε εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, αλλά στην αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958 ο Πελέ (που δεν ήταν γνωστός έχοντας μόνο δύο διεθνείς συμμετοχές και επιπλέον εμφανώς πολύ μικρός σε ηλικία) ήταν τραυματίας στο γόνατο από αγώνα προετοιμασίας της εθνικής με την Κορίνθιανς.

Ο προπονητής της «σελεσάο» Βισέντε Φεόλα δεν ρίσκαρε τη συμμετοχή του στους δύο πρώτους αγώνες.

Μάλιστα, ο ίδιος ο παίκτης πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε ζητήσει από τον προπονητή του να επιστρέψει στην πατρίδα καθώς ένιωθε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει.

Ο μασέρ όμως της ομάδας, πήρε το θέμα προσωπικά και υποσχέθηκε να κάνει καλά τον νεαρό που είχε τραυματιστεί.

Όσο για τη συμμετοχή του στη βασική ενδεκάδα αυτό ήταν υπόθεση του έμπειρου αμυντικού Νίλτον Σάντος.

Ο αριστερός αμυντικός είχε εκτιμήσει τα προπονητικά συστήματα και ο Φέολα τον εμπιστευόταν. Έτσι μαζί με άλλα βασικά στελέχη τον έπεισαν να αφήσει εκτός ομάδας τους Αλταφίνι και Ντίντα και να χρησιμοποιήσει τους μικρούς Πελέ και Γκαρίντσα.

Στους αγώνες του τέταρτου ομίλου της πρώτης φάσης ο κλοιός στένευε γύρω από τη Βραζιλία.

Είχε ξεκινήσει με νίκη 3–0 επί των Αυστριακών, αλλά στη συνέχεια η «λευκή ισοπαλία» 0–0 (η πρώτη στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων) με την Αγγλία τους έβαζε όλους σε περιπέτειες.

Ο αγώνας με την Σοβιετική Ένωση ήταν καθοριστικός και ο νεαρός Πελέ έπρεπε να παίξει.

Στις 15 Ιουνίου 1958 στο Ούλεβι του Γκέτεμποργκ ήταν στην αρχική ενδεκάδα, ο νεότερος παίκτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων μέχρι τότε, 17 ετών και 235 ημερών.

Ήδη στο πρώτο λεπτό ο Γκαρίντσα είχε σουτ στο δοκάρι και ο Πελέ ξεκίνησε εντυπωσιακά με ένα ακόμη δοκάρι στο δεύτερο λεπτό.

Ο Βαβά σκόραρε στο τρίτο λεπτό και με ένα ακόμα γκολ αργότερα έδωσε τη νίκη και την πρόκριση στους Βραζιλιάνους, αλλά ο Πελέ αγωνιζόμενος ως δεύτερος επιθετικός πίσω από το Βαβά ήταν αυτός που είχε εντυπωσιάσει τους ειδικούς του ποδοσφαίρου.

Το όνομα του είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό και στην Ευρώπη, ενώ η «σελεσάο», παίζοντας με το πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα 4–2–4 που αντέγραψαν αργότερα σχεδόν όλες οι ομάδες, ήταν πλέον στα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Το νέο σύστημα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1930, εφαρμόστηκε στη Σάντος και τη Σάο Πάολο τη δεκαετία του 1950 και προσαρμόστηκε για να ταιριάζει στις ικανότητες, τη νοοτροπία, το ταμπεραμέντο και πάνω απ’ όλα τις ιδιαιτερότητες και τις ειδικές δεξιότητες των Βραζιλιάνων.

Ταιριάζει με την επιθυμία τους για καλλιτεχνία και την απόλαυση στο παιχνίδι, τη δημιουργικότητά τους και την αγάπη τους για αυτοσχεδιασμό.

Στα προημιτελικά αντίπαλος ήταν η Ουαλία.

Η συνάντηση ήταν ισόπαλη χωρίς τέρματα έως τη στιγμή που ο Πελέ δέχτηκε πάσα από κεφαλιά. Στόπαρε άψογα τη μπάλα, κι αφού την πέρασε κάτω από τα πόδια ενός αμυντικού σημάδεψε τη γωνία της εστίας. Ήταν το 66ο λεπτό και ο Βραζιλιάνος έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κύπελλων (17 ετών και 239 ημερών), επίδοση ρεκόρ που κατέχει ακόμα.

Ο ίδιος περιέγραψε πολύ αργότερα το μοναδικό γκολ της συνάντησης ως ίσως το πιο σημαντικό στην καριέρα του.

Ο ημιτελικός με τη Γαλλία (της πρώτης μεγάλης εθνικής ομάδας της χώρας στην ποδοσφαιρική ιστορία) ήταν ένας από τους καλύτερους αγώνες εκείνης της διοργάνωσης (ίσως ο καλύτερος) και διεξήχθη στο στάδιο Ρασούντα της Σόνλα στις 24 Ιουνίου.

Η Γαλλία ήταν η ομάδα με την αποτελεσματικότερη επίθεση μέχρι τότε με 15 γκολ σε τέσσερα παιχνίδια, είχε όμως και την ασθενέστερη άμυνα οποιασδήποτε ομάδας σε αυτό το στάδιο, έχοντας δεχτεί επτά γκολ.

Ως εκ τούτου, δεν ήταν έκπληξη όταν η Βραζιλία πήρε το προβάδισμα μετά από λιγότερο από δύο λεπτά, χάρη σε τέρμα από τον Βαβά. Ομοίως, κανείς δεν εξεπλάγει που είδε τον Ζυστ Φονταίν να βρίσκει το πίσω μέρος των διχτύων για άλλη μια φορά, χάρη σε μια εξαιρετική πάσα από τον Ρειμόν Κοπά , για να ισορροπήσει τα σκορ μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά.

Η πρώτη μισή ώρα του παιχνιδιού ήταν γρήγορη, ξέφρενη και συναρπαστική, με δύο εξαιρετικά ταλαντούχες ομάδες γεμάτες επιθετικές προθέσεις να πηγαίνουν από το ένα τέρμα στο άλλο.

Το παιχνίδι ήταν ισορροπημένο όταν ο κεντρικός αμυντικός Ζονκέ συγκρούστηκε με το Βαβά και αποχώρησε τραυματισμένος. Εκείνη την εποχή δεν επιτρέπονταν οι αλλαγές και ο τραυματισμός του στα 35 λεπτά άφησε τη Γαλλία για σχεδόν μία ώρα να παίζει με δέκα παίκτες. Του εγχύθηκε αναλγητικό στο ημίχρονο, επιτρέποντάς του να σταθεί, αλλά ήταν άχρηστος στο γήπεδο.

Λίγοι θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν την ομάδα της Βραζιλίας του 1958 με 11 παίκτες και με 10 ήταν αδύνατο.

Ένα γκολ από τον Ντίντι και ένα χατ-τρικ από τον Πελέ μέσα σε 23 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο (52ο λεπτό-75ο) έδωσαν στη Βραζιλία μια άνετη νίκη, με ένα γκολ παρηγοριάς των Γάλλων να διαμορφώνει το τελικό 5–2.

 Ο Πελέ έγινε και παραμένει ο νεότερος παίκτης που πέτυχε χατ-τρικ σε αγώνα τελικής φάσης της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης.

Στον τελικό στο 5–2 με την Σουηδία , ο Πελέ πέτυχε δύο γκολ, το πρώτο στο 55ο λεπτό που αύξησε τη διαφορά σε 3–1, έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα εντυπωσιακότερα στην ιστορία όλων των Παγκοσμίων Κύπελλων, ο δε ίδιος το είχε χαρακτηρίσει σε συνέντευξή του το 2014 ως το πιο αξέχαστο της καριέρας του.

Την ημέρα του τελικού ήταν 17 ετών και 249 ημερών, ο νεότερος παίκτης που είχε αγωνιστεί σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου, ρεκόρ που έχει μείνει ακόμα ακατάρριπτο.

Ακατάρριπτη είναι και η επιτυχία του να σκοράρει σε τόσο νεαρή ηλικία.

Ο ίδιος δήλωσε αργότερα ότι αυτή ήταν η πιο ταλαντούχα (σε ατομικό επίπεδο) εθνική Βραζιλίας όλων των εποχών.

 Ήταν δευτερος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 τέρματα (ίδιο αριθμό με το Γερμανό Χέλμουτ Ραν).

 Ψηφίστηκε επίσης καλύτερος νέος παίκτης, δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης πίσω από το Ντίντι και στην καλύτερη ομάδα.

Μετά το λήξη του τελικού οι παίκτες παγκόσμιας πρωταθλήτριας πανηγύρισαν τον θρίαμβο τους ανεμίζοντας την σημαία της χώρας τους ενώ οι Σουηδοί φίλαθλοι τους χειροκροτούσαν αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα τους.

Η κατάκτηση του τροπαίου βρήκε τον Πελέ να πανηγυρίζει με λυγμούς στην αγκαλιά του τερματοφύλακα Ζιλμάρ.

Η Βραζιλία έγινε η πρώτη ομάδα μίας ηπείρου που κέρδισε τον τίτλο σε άλλη ήπειρο.

Η εμφάνιση ενός ποδοσφαιριστή σαν τον Πελέ ήταν τόσο εντυπωσιακή που το άθλημα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο.

Εγκαινίασε ένα νέο είδος ποδοσφαιριστή: ένας που μπορεί να κερδίσει παιχνίδια (ακόμα και αυτής της σημασίας) μόνο λόγω του ταλέντου του.

Είχε ταξιδέψει στη Σουηδία ως πολύ νέος και άγνωστος παίκτης, χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί η σωματική του διάπλαση, χωρίς εμπειρίες μεγάλης σημασίας αγώνων και χωρίς επαρκή αυτοπεποίθηση.

 Επέστρεψε στην πατρίδα του ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του αθλητισμού και ήρωας της Βραζιλίας και όλα τα νεαρά αγόρια σε όλο τον κόσμο ασκούνταν τότε ώστε να μπορούν να παίξουν με τον ίδιο τρόπο.

Οι δημοσιογράφοι ονόμασαν το στυλ samba football, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το ginga, ένας ειδικός τρόπος ποδοσφαίρου βασισμένο στις βραζιλιάνικες παραδόσεις της σάμπα και της καποέιρα, που συνδυάζει πολεμικές τέχνες και χορό, ένα στυλ γεμάτο δημιουργικότητα, χορογραφία, ρυθμό και εκπλήξεις.

Μια ισορροπία μεταξύ του αθλητισμού και της τέχνης, όπου η τέχνη, μεταξύ άλλων, ήταν να διατηρείται ο έλεγχος της μπάλας ενώ υλοποιούνταν μια εκπληκτική ντρίμπλα, με κύριους εκφραστές τους Πελέ και Γκαρίντσα.

 Η νίκη της Βραζιλίας είχε αποκαταστήσει την υπερηφάνεια σε ένα έθνος του οποίου η ταυτότητα συνδέεται εγγενώς με την ποδοσφαιρική τους ικανότητα.

Η κατάρα της ήττας του 1950 είχε αρθεί και η παγκόσμια καταξίωση του έθνους είχε επιτευχθεί έχοντας ως πρωταγωνιστή ένα μαύρο έφηβο που έγινε ήρωας στα μάτια ιδιαίτερα των μειονεκτούντων τμημάτων της κοινωνίας της χώρας.

Το 1962 στη Χιλή, πέτυχε ένα εξαιρετικό γκολ, θεωρείται από μερικούς ως το πιο εντυπωσιακό στα Παγκόσμια Κύπελλα περνώντας τέσσερις αμυντικούς στον πρώτο αγώνα με το Μεξικό.

Πρόλαβε να δώσει ακόμα και μία ασίστ στο Μάριο Ζαγκάλο  αλλά τραυματίστηκε στην επόμενη συνάντηση με την Τσεχοσλοβακία  και είδε από την εξέδρα την ομάδα του (που δεν είχε αξιοσημείωτες διαφορές από την προηγούμενη διοργάνωση) να κερδίζει τον τίτλο με κύριο πρωταγωνιστή τον Γκαρίντσα, ο οποίος έκανε όργια.

Ο τραυματισμός του τον κράτησε εκτός δράσης για δύο μήνες.

 Το 2007 του δόθηκε το μετάλλιο του νικητή του Κυπέλλου (όπως και στους υπόλοιπους σε αντίστοιχη παρουσία), καθώς εκείνη την εποχή, αυτό αποδίδονταν μόνο σε όσους είχαν αγωνιστεί στον τελικό.

Το 1966 σε εκείνη τη διοργάνωση της Αγγλίας η «σελεσάο» διέθετε στο ρόστερ της παίκτες που την οδήγησαν στην κατάκτηση του προηγούμενου Κυπέλλου αλλά μεγάλους σε ηλικία όπως ο τερματοφύλακας Ζιλμάρ και ο Ντζάλμα Σάντος, ορισμένους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές όπως ο Τοστάο και ο Ζαϊρζίνιο, που ανέδειξαν το ταλέντο τους τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα του Μεξικού και τους μεγάλους αστέρες Πελέ και Γκαρίντσα.

Η ομάδα δεν διέθετε ομοιογένεια και η ανακοίνωση της 22άδας που θα ταξίδευε στην Ευρώπη έγινε μόλις δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της διοργάνωσης.

Ο Πελέ είχε τραυματιστεί στην αρχή της χρονιάς και συμμετείχε μόνο στους αγώνες προετοιμασίας της εθνικής.

Τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των Βουλγάρων και των Πορτογάλων αμυντικών (ειδικά των δεύτερων έως και σε προκλητικό βαθμό), στέρησαν από τον Πελέ τη συνέχεια των αγώνων. Στον αγώνα με τη Βουλγαρία σκόραρε ένα γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ και έγινε ο πρώτος παίκτης που σκόραρε σε τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις.

Κατόπιν απουσίασε από το παιχνίδι με την Ουγγαρία για να αναρρώσει και επανήλθε στον αγώνα με την Πορτογαλία, όπου και δέχτηκε το σκληρότερο φάουλ από το Ζοάο Μοράις που δεν τιμωρήθηκε από τον Βρετανό διαιτητή που θα δικαιούταν αποβολή.

Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα διαιτησίας στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Ο Πελέ παρέμεινε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν μπορούσε να προσφέρει στην ομάδα.

Εκτός αυτού, με τον Γκαρίντσα σκιά του παλιού καλού εαυτού του η Βραζιλία έχασε από την Ουγγαρία και απέτυχε να περάσει τη φάση των ομίλων, προκαλώντας μία από τις πολλές εκπλήξεις της διοργάνωσης.

Ο αντιαθλητικός τρόπος αντιμετώπισής του που έμεινε ατιμώρητος από τους διαιτητές δημιούργησε υποψίες και για ευρωπαϊκή πλεκτάνη για να μείνει το τρόπαιο στην γηραιά ήπειρο, ενώ τα παράπονα πολλών άλλων ομάδων (κυρίως των Νοτιοαμερικάνων), δημοσιογράφων ακόμα και των φωτογράφων ήταν διαρκή.

Με αφορμή τα παρασκήνια της διοργάνωσης ο κορυφαίος Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο δημοσίευσε πολύ αργότερα άρθρο του που καταλήγει στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι στο ποδόσφαιρο η εξαπάτηση αποδίδει.

Μετά τον αγώνα με την Πορτογαλία ο Πελέ αποφάσισε να μην αγωνιστεί ξανά με την εθνική ομάδα ενοχλημένος από τον αντιαθλητικά τρόπο αντιμετώπισής του και μεταπείστηκε δύο χρόνια μετά επανερχόμενος σε αγώνα με την Παραγουάη (4–0) σημειώνοντας δύο τέρματα.

Το 1970 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, το καλύτερο σύμφωνα με τους αθλητικογράφους, ο Πελέ μαζί με τους Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο σχημάτισαν μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουν παίξει ποδόσφαιρο στον πλανήτη- και για πολλούς η καλύτερη σε μία διοργάνωση-, τόσο από πλευράς θεάματος όσο και από πλευράς αποτελεσμάτων.

Η διοργάνωση ήταν η πρώτη που μεταδόθηκε έγχρωμα και δορυφορικά απευθείας στο τηλεοπτικό κοινό και έμεινε στη μνήμη όσων το παρακολούiθησαν και για τις αλλαγές στους κανονισμούς (κάρτες, αλλαγές παικτών).

Στη προκριματική φάση η εθνική Βραζιλίας είχε κερδίσει και τα έξι παιχνίδια με τέρματα 23–2 από τα οποία τα 6 του Πελέ.

Μαζί με το ταλέντο τώρα ο κορυφαίος Βραζιλιάνος διέθετε και την ανάλογη εμπειρία, ενώ ο ρόλος του ήταν σε πιο οπισθοχωρημένη θέση όπως συνέβαινε και στο σύλλογό του.

Όμως αυτό αύξησε και τις ευθύνες και το άγχος του ως του πιο έμπειρου παίκτη της εθνικής, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ομάδα ήταν η πιο νεανική της διοργάνωσης με 5 παίκτες στο σύνολο κάτω των 21 ετών.

Πρωτού τη διοργάνωση ο ομοσπονδιακός προπονητής Ζοάο Σαλτάνια είχε έρθει σε ρήξη με ορισμένους παίκτες, μεταξύ τους και ο Πελέ.

Στις 4 Μαρτίου του 1970 η Βραζιλία έχασε στο Πόρτο Αλέγκρε σε φιλικό από την Αργεντινή με 2–0.

Ο Σαλτάνια «φόρτωσε» έμμεσα την ήττα στον Πελέ επισυνάπτοντάς του ότι δεν βλέπει καλά και δήλωσε ότι θα τον αποκλείσει από την αποστολή του Κυπέλλου.

Στις 8 Μαρτίου η Βραζιλία κέρδισε την Αργεντινή με 2–1 με ένα γκολ του Πελέ, που έδειξε έτοιμος για την επερχόμενη μεγάλη διοργάνωση, αλλά στις 14 Μαρτίου η εθνική έφερε απρόσμενα ισοπαλία με 1–1 σε ανεπίσημο αγώνα με τη Μπάνγκου.

Στις 24 Απριλίου η Βραζιλία έφερε ισοπαλία 0–0 σε φιλικό αγώνα με τη Βουλγαρία, στο Σάο Πάολο και ο Σαλτάνια άφησε στον πάγκο τον Πελέ χρησιμοποιώντας τον ως αλλαγή προκαλώντας εντονότατες αντιδράσεις.

Ο Ζοάο Χαβελάνζε (τότε πρόεδρος της Βραζιλιάνικης Συνομοσπονδίας Αθλητισμού) χωρίς χρονοτριβή απομάκρυνε τον τεχνικό και ανέθεσε την ομάδα στον 39χρονο Μάριο Ζαγκάλο, ο οποίος το 1958 και το 1962 ήταν βασικό στέλεχος των ομάδων που στέφθηκαν παγκόσμιες πρωταθλήτριες.

Ο νέος προπονητής στάθηκε και τυχερός γιατί ο προκάτοχός του είχε δημιουργήσει ένα πανίσχυρο σύνολο.

Ο Ζαγκάλο πήρε πέντε παίκτες οι οποίοι ήταν όλοι τους «δεκάρια» στις ομάδες τους και τους έβαλε στην βασική ενδεκάδα ταυτόχρονα πρωτοτυπώντας: χρησιμοποίησε λοιπόν μαζί τους Πελέ (Σάντος), Ριβελίνο (Κορίνθιανς), Ζαϊρζίνιο (Μποταφόγκο), Ζέρσον (Σάο Πάολο) και Τοστάο (Κρουζέιρο).

Έτσι η ομάδα έμεινε στην ιστορία ως η «ομάδα των πέντε δεκαριών», εφαρμόζοντας σύστημα 4–3–3 με τον Πελέ στο χώρο του κέντρου.

Η «σελεσάο» είχε έντονο επιθετικό προσανατολισμό και προσπαθούσε διαρκώς να σκοράρει περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Μπορεί να δέχθηκε 7 γκολ στη διοργάνωση, τα περισσότερα για πρωταθλήτρια από τότε μέχρι σήμερα, αλλά πέτυχε και 19, περισσότερα από κάθε άλλη πρωταθλήτρια ομάδα από τότε μέχρι σήμερα.

Με έξι νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια πέτυχε ρεκόρ, παρά το γεγονός ότι η προετοιμασία της ομάδας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή (παρά τη δίμηνη απομόνωσή της) και με έντονη παρασκηνιακή δράση.

Γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες συνθήκες του Μεξικού προσοχή δόθηκε στον τομέα της φυσικής κατάστασης με την ομάδα να πηγαίνει γρήγορα στο Μεξικό και προπονήθηκε σε υψόμετρο, κάτι που φάνηκε και στους αγώνες με 12 από τα 19 τέρματα να επιτυγχάνονται στο δεύτερο ημίχρονο.

Παρά το γεγονός ότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ στο 10ο λεπτό από το γκολ του Λάντισλαβ Πέτρας, οι Ριβελίνο, Πελέ και δύο φορές ο Ζαϊρζίνιο σκόραραν κι οδήγησαν στην ανατροπή και στη νίκη με 4–1 επί της Τσεχοσλοβακίας στην πρεμιέρα (3 Ιουνίου 1970).

Ο Πελέ έγινε ο δεύτερος παίκτης με διαφορά τριών λεπτών από τον πρώτο Ούβε Ζέελερ που σκόραρε σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Μία προσπάθεια του «βασιλιά» να «κρεμάσει» με λόμπα από τουλάχιστον 55 μέτρα τον Τσέχο τερματοφύλακα (που είχε απομακρυνθεί από την εστία του) δεν στέφθηκε με επιτυχία για λίγο βρίσκοντας το πίσω μέρος των διχτυών, όμως καταγράφηκε στην ιστορία ως η πρώτη απόπειρα επίτευξης ενός τέτοιου γκολ.

Η Βραζιλία επιβλήθηκε της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Αγγλίας με 1–0 σε μία από τις μεγαλύτερες μονομαχίες του Κυπέλλου με τέρμα του Ζαϊρζίνιο μετά από ασίστ του Πελέ.

Απέναντι στη μαχητική Ρουμανία ο Πελέ σημείωσε δύο γκολ, το ένα με απ’ ευθείας εκτέλεση φάουλ, από τις καλύτερες της καριέρας του (τελικό 3–2).

Στα προημιτελικά, το Περού του Τεόφιλο Κουμπίγιας δεν προέβαλε μεγάλη αντίσταση και η Βραζιλία νίκησε με 4–2, η εμφάνιση δε του Πελέ ήταν εξαιρετική χωρίς όμως να στεφθεί τελικά σκόρερ της συνάντησης.

Στα ημιτελικά στις 17 Ιουνίου, η μεγάλη μάχη με την Ουρουγουάη βρήκε ξανά νικήτρια τη «σελεσάο» με 3–1, παρά το άνοιγμα του σκορ από τη «σελέστε».

Η Βραζιλία είχε αποκτήσει τη συμπαράσταση του κόσμου με τον εντυπωσιακό τρόπο παιχνιδιού της και υποστηρίχθηκε από τους Μεξικανούς φιλάθλους.

Ο τελικός χαρακτηρίστηκε με ακρίβεια ως futebol arte (ποδόσφαιρο τέχνη) εναντίον futebol de resultado (ποδόσφαιρο για το αποτέλεσμα) και αποτελεί μία από τις καλύτερες επιδείξεις επιθετικού ποδοσφαίρου από μία ομάδα στην ιστορία του θεσμού.

Στο Στάδιο Αζτέκα της πόλης του Μεξικού απέναντι στην Ιταλία (21 Ιουνίου) μπροστά σε 112.000 θεατές, από τους οποίους 10.000 Βραζιλιάνοι, ο Πελέ άνοιξε το σκορ στο 19ο λεπτό με εντυπωσιακή κεφαλιά (ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων που σκόραρε σε δεύτερο τελικό) με την ισοφάριση του Ρομπέρτο Μπονισένια να μην είναι δυνατό να σταματήσει τη βραζιλιάνικη μηχανή.

Η Ιταλία είχε δεχτεί στη διοργάνωση μόνο τέσσερα γκολ σε έξι συναντήσεις αλλά ο Ζέρσον έκανε το 2–1 στο 65ο λεπτό, ο Ζαϊρζίνιο μετά από ασίστ του Πελέ έγινε ο δεύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων που σκόραρε σε όλα τα έξι παιχνίδια μιας διοργάνωσης και ο Κάρλος Αλμπέρτο στο 85ο λεπτό, σε μία από τις επελάσεις του, σημείωσε εκείνο το ιστορικό γκολ που τον «άκουσε» ο Πελέ δίνοντάς του τη μπάλα και στο τέλος σήκωσε πρώτος το τρόπαιο.

Συνολικά 8 παίκτες της Βραζιλίας αντάλλαξαν τη μπάλα με προτελευταίο αποδέκτη τον Πελέ που έδωσε την εξαίσια τελική πάσα στο σκόρερ που την έστειλε με ισχυρό σουτ στα δίχτυα.

Ο Ιταλός αμυντικός Ταρτσίσιο Μπούρνιτς που τον αντιμετώπισε στον τελικό, είπε για τον Πελέ μετά τον αγώνα:

«Πηδήξαμε μαζί, αλλά όταν ήμουν πίσω στο έδαφος, ήταν ακόμα στον αέρα. Είχα σκεφτεί να ενθαρρύνω τον εαυτό μου: Είπα στον εαυτό μου πριν από το παιχνίδι, είναι φτιαγμένος από σάρκα και οστά όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά έκανα λάθος».

Το γκολ του Πελέ στον τελικό ήταν το τρίτο σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ των Βαβά και Τζεφ Χερστ, επίδοση που παραμένει (το πέτυχε επίσης και ο Ζινεντίν Ζιντάν το 1998 και 2006).

Η παρουσία του Πελέ στον τελικό ήταν χαρακτηριστική του αλτρουισμού του χωρίς καμία επίδειξη ατομικών δεξιοτήτων αποφεύγοντας να κάνει έστω και μία ντρίμπλα.

Ένας Ιταλός παίκτης πήρε την «πολυπόθητη» φανέλα του στα πλαίσια της ανταλλαγής φανέλας η οποία δημοπρατήθηκε για 260.000 ευρώ το 2002.

Οι στιγμές μαγείας του «βασιλιά» που έχουν καταγράψει οι κάμερες από εκείνη τη διοργάνωση είναι πολλές με κορυφαίες αυτές δύο σημαντικών συναντήσεων: στο 19ο λεπτό στον αγώνα με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αγγλία και ενώ η συνάντηση ήταν στο 0–0 έκανε καρφωτή κεφαλιά που χάρισε την ευκαιρία στον Γκόρντον Μπανκς να κάνει την «απόκρουση του αιώνα» στη δεξιά γωνία του με το ένα χέρι και με το Βραζιλιάνο να αναφωνεί «γκολ» και στον ημιτελικό με την Ουρουγουάη ξεγελώντας τον σπουδαίο τερματοφύλακα Μαζουρκιέβιτς με μία μοναδικής έμπνευσης κίνηση, αρχικά διαφορετική από την κατεύθυνση της μπάλας και προλαβαίνοντάς την λίγα εκατοστά πριν εκείνη ακουμπήσει τη γωνία της μικρής περιοχής στα αριστερά και χωρίς πάλι να καταφέρει να σκοράρει με το τελικό σουτ να φεύγει για λίγα εκατοστά έξω από τα δίχτυα.

Λειτουργώντας πρωτίστως ομαδικά άφησε τις πιο έντονες ποδοσφαιρικά μνήμες για τις προσπάθειες που δεν ευστόχησε.

Σημείωσε όμως 4 γκολ και μοίρασε 6 ασίστ (ορισμένες πηγές αναφέρουν 7 αλλά η FIFA αναγνωρίζει 6, επίδοση που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ).

Τόσο η επίδοση αυτή, όσο και ο συνολικός αριθμός των ασίστ σε Παγκόσμια Κύπελλα (10) παραμένουν ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού.

Συνολικά συμμετείχε σε 14 από τα 19 τέρματα.

Ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και στην καλύτερη ενδεκάδα για δεύτερη φορά.

Κερδίζοντας στον τελικό την Ιταλία με 4–1 η Βραζιλία κατέκτησε το τρόπαιο Ζυλ Ριμέ για τρίτη φορά και το κράτησε για πάντα στην τροπαιοθήκη της.

Ο Πελέ συμμετείχε και στα τρία κερδισμένα Παγκόσμια Κύπελλα και παραμένει έως σήμερα ο μόνος που έχει κατακτήσει το τρόπαιο τρεις φορές ως παίκτης.

Έχοντας αγωνιστεί σε ομάδες της εθνικής Βραζιλίας με ιδιαίτερα ταλαντούχους συμπαίκτες, ικανότατους σκόρερ, σπουδαίους δημιουργούς, πολύ υψηλού επιπέδου τεχνίτες του αθλήματος και σε δύο διαφορετικές συνθέσεις της εθνικής με διαφορετικό προπονητή και τρόπο λειτουργίας, ο Πελέ ήταν σχεδόν πάντα ο πρωταγωνιστής διαθέτοντας όλα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά.