Μια ανέκδοτη ιστορία ήθους, η οποία έγινε γνωστή μέσα απο τις εφημερίδες και πλέον μέσα απο το διαδίκτυο και είναι απο αυτές τις ιστορίες, οι οποίες πρέπει να γίνονται γνωστές στο ευρύ κοινό.
”Θα σας πω μια ιστορία. Το 2002 έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Φλωρεντία.
Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο Final Four στην Μπολόνια.
Εκείνη την εποχή είχε έρθει ο αδελφός μου διακοπές να με επισκεφτεί, μαζί με δύο φίλους μου.
Αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Final Four.
Ημασταν συνολικά, μαζί με φίλους μου και Ιταλούς συμφοιτητές, 8 άτομα.
Δεν είχαμε όμως λεφτά για τα εισιτήρια, ήταν ακριβά.Πήγαμε στο ξενοδοχείο, όπου έμενε η αποστολή του Παναθηναϊκού μήπως και καταφέρναμε κάτι…
Μέσα στο σαλόνι καθόταν μόνος του ο Παύλος Γιαννακόπουλος, χωρίς μπράβους, δεν είχε ποτέ μπράβους.
Τον πλησίασα:
“Κύριε Γιαννακόπουλε, είμαστε φίλοι φοιτητές, ήρθαμε να δούμε τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν…”.
Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, φώναξε:
“Γιώργο, σε παρακαλώ φέρε εδώ στα παιδιά 8 εισιτήρια και για τον ημιτελικό και για τον τελικό”.
Μου τα δίνει, τον ευχαριστώ και με ρωτάει:
“Δεν πιστεύω να είστε όλοι Παναθηναϊκοί, ε;”
“Οχι, του λέω…Δύο Παναθηναϊκοί, ένας Ολυμπιακός, ένας ΑΕΚ, ένας ΠΑΟΚ, ένας τίποτα και δύο Φιορεντίνα!”
Γυρνάει, μου απλώνει το χέρι του για χειραψία και μου λέει:
“Μπράβο, παλικάρια μου! Να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που ήρθατε να δείτε τον Παναθηναϊκό”.
Dimitris Andrikopoulos
