“Όταν προπονούσα την Σαν Λορέντζο, είχα έναν πολύ καλό παίκτη, ένα αστέρι, τον Πάπου Γκόμεζ.
Έπαιζε πίσω απο τον επιθετικό αλλά προτιμούσε να είναι επιθετικός…
Ηθελε να είναι ο τελευταίος άνθρωπος στην επίθεση.
Εγώ προτιμούσα να παίζει πίσω.
Ο Πάπου έπαιζε πολύ καλά ως επιθετικός, αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν πιο χρήσιμος για την ομάδα αν άλλαζε ρόλο.
Το πρόβλημά του είναι ότι ήθελε να είναι αρεστός στον κόσμο, ο αγαπημένος τους, οπότε ήθελε να είναι κοντά στο γκολ, να έχει την δόξα.
Ήταν εγωιστής και δεν μου αρέσει αυτό.
Θέλω παίκτες που παίζουν για την ομάδα και δεν βάζουν την προσωπική απόδοση πάνω από όλους.
Χρειάστηκε πολύς καιρός για να το καταλάβει.
Ήταν επαναστάτης…
Μια μέρα του είπα…
“Κοίτα, Πάπου, αν πρόκειται να παίξεις στην Ευρώπη, η μόνη ευκαιρία που έχεις, είναι να παίξεις πίσω απο τον επιθετικό γιατί με τα χαρακτηριστικά σου δεν μπορείς να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου ως φουνταριστός. “
Δεν τον είδα πεπεισμένο.
Το επαναστατημένο πνεύμα του παρέμεινε άθικτο και στάθηκε σταθερός στις πεποιθήσεις του.
Ωστόσο, η μεγάλη μου ικανοποίηση ήρθε αργότερα.
Μια μέρα ο Πάπου, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε…
“Πρέπει να σε ευχαριστήσω, γιατί όλα όσα μου συμβαίνουν οφείλονται κυρίως σε αυτά που μου μετέδωσες όταν δουλεύαμε μαζί.”
Αυτά τα λόγια με παρηγόρησαν, ήταν ότι πιο όμορφο.
Όταν ένας προπονητής ακούει τέτοια λόγια, είναι χαρούμενος. “
Ντιέγκο Σιμεόνε
