«Νομίζω ήταν τo 2007 μόλις είχαμε ανέβει στην πρώτη κατηγορία, παίζαμε έναν αγώνα εναντίον μιας από τις ομάδες νέων μας.

Γίνεται μια μεγάλη πλάγια μπαλιά και βλέπω ένα αγόρι από την μικρή ομάδα, που χωρίς κανένα πρόβλημα, κατεβάζει την μπάλα με το εξωτερικό, την βάζει στο έδαφος και συνεχίζει να παίζει.

Γυρίζω στον Πέπε Σαντόρο, τον επικεφαλής των Ακαδημιών τότε και τον ρωτάω…

«Ποιος είναι αυτός??»

Με τα μάτια του να λάμπουν απαντά…

«Ο Λορέντζο Ινσίνιε, είναι το μικρό μας στολίδι».

Έτσι γνώρισα τον μικρό αυτόν ταλαντούχο παίκτη.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη του εμφάνιση στην Σέριε A, τον Ιανουάριο του 2010, με προπονητή τον Ματσάρι.

Στη συνέχεια, όταν επέστρεψε μετά τις εμπειρίες του στην Κάβα, την Φότζια και την Πεσκάρα, δύο χρόνια αργότερα, κατέληξε στο δωμάτιο μαζί μου.

Και εκεί δημιουργήθηκε μια υπέροχη φιλία.

Γιατί σε εμάς τους Ναπολιτάνους, το κοινό της ομάδας δεν συγχωρεί τίποτα και μετά πρέπει να δουλέψεις σκληρά ψυχικά και σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά, για να αντέξεις αυτό το βάρος.

Ένας χρόνος στη Νάπολι αξίζει για τρία χρόνια αλλού».

Πάολο Καναβάρο