«Για τους άλλους είναι δουλειά, το δικό μου είναι πάθος.

Πήρα το μικρόβιο από τον πατέρα μου.

Θα εξηγήσω στις κόρες μου σε λίγα χρόνια ότι είναι δύσκολο, αλλά όταν το όνειρό σου γίνεται πραγματικότητα είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.

Όσο πιο δύσκολο είναι το όνειρο, τόσο πιο όμορφο είναι.

Η συγκίνηση να μπαίνω σε ένα γήπεδο, στην Κάλιαρι ή στο Σαν Σίρο και να ακούω τους οπαδούς να τραγουδούν το όνομά μου, είναι το καλύτερο πράγμα στο ποδόσφαιρο για μένα. Τάκλιν η γκολ;

Το γκολ είναι πάντα γκολ, αλλά όταν ακούω το βρυχηθμό επειδή ανακτώ την μπάλα, μου αρέσει.

Το τάκλιν θα μείνει στην καρδιά μου.

Αν έκανα ένα φροντιστήριο θα έλεγα ότι πρώτα από όλα πρέπει να έχεις πάντα έτοιμο το χέρι σου όταν γλιστράς, για να ξανασηκωθείς.

Σημείο δύο, χρειάζεστε τον σωστό ανταγωνισμό, χωρίς να καταλαβαίνετε απο προειδοποιήσεις.

Πάντα προσπαθώ να κάνω τάκλιν με το εξωτερικό του ποδιού για να γαντζώσω την μπάλα, ποτέ να μην την ακουμπάω με το δάχτυλο του ποδιού.

Πάντα ψάχνεις την μπάλα, αλλά αν βρεις και τον αντίπαλο, τότε είναι ποδόσφαιρο.

Θα καταλάβει και ο ίδιος…

Αν κάνω πολλά τάκλιν δεν σημαίνει ότι είμαι κακός.

Απλά θέλω να κερδίζω και δεν μου αρέσει να βγάζω το πόδι μου απο την μάχη.

Δεν θέλω να περάσει ο αντίπαλος».

Νικολό Μπαρέλα