” Eίχα καρκίνο!!! Οι λιποθυμίες μου δεν οφειλόταν σε αυτό.
Έκανα μια επίσκεψη στον γιατρό και αυτή η ασθένεια βρέθηκε.
Ποτέ δεν είπα τίποτα σε κανέναν, μόνο στην οικογένειά μου.
Τα κρατούσα όλα μέσα και όταν ο κόσμος με ρωτούσε πώς ήμουν, έλεγα εντάξει και ήταν η αλήθεια.
Έζησα τα πάντα με ένα χαμόγελο.
Η ημερομηνία κατά την οποία όλα τελείωσαν είναι 6 Φεβρουαρίου.
Φοράω περούκα σήμερα και είναι πιο όμορφη από τα μαλλιά μου.
Συνέχισε να χαμογελάς πάντα γιατί η ζωή είναι μία, θα πω σε όλους τους ανθρώπους στην κατάστασή μου.
Χαμογέλα, προχώρα, γιατί δεν αξίζει τον κόπο.
Τώρα γύρισα, είμαι καλά, και σου λέω αυτό.
Συχνά από σεβασμό έχεις κάποια λεπτότητα με το άτομο που έχει καρκίνο.
Αντ’ αυτού σου λέω, συνέχισε να δουλεύεις, κάνοντας τα πάντα σαν να μην έγινε τίποτα, γιατί χωρίς να το θέλεις μπορείς να μου κάνεις κακό.
Ακόμα και εσυ που με συναντάς στο δρόμο,να μου φέρεσαι όπως πάντα, ακόμα και αν δεν το θεωρείς κατάλληλο. Είμαστε πολεμιστές.
Λέξεις που ανατριχιάζουν.
Ήταν η πρώτη που έδωσε αγώνα στην Ιταλία για να αναγνωριστεί το γυναικείο ποδόσφαιρο ως επαγγελματικό.
Αναπαύσου εν ειρήνη Νάντια!
