«Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και ταξίδευε σε όλη τη χώρα.

Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί, ένιωσε τις εντάσεις, οι φίλοι έγιναν ξαφνικά εχθροί, το εθνοτικό μίσος σε γήπεδα και χωριά.

Πήρε δύο πλαστικές σακούλες και έφυγε για να μας προετοιμάσει το έδαφος.

Ως μετανάστες μας υποδέχτηκαν πολύ καλά.

Όποιος θέλει να χτίσει κάτι στο Λουξεμβούργο μπορεί να το κάνει, να ζήσει χωρίς τον φόβο ότι δεν τρώει ή δεν έχει στέγη.

Δουλεύοντας και με πολύ ιδρώτα, προφανώς.

Η δική μου είναι μια ταπεινή οικογένεια, χωρίς τρελές ιδέες στο μυαλό, πάντα σέβονταν τις επιλογές μου.

Συμπεριλαμβανομένου του να πάω να παίξω στο Μετς, στα δεκατρία μου, παρόλο που υπήρχαν περισσότερες διάσημες ομάδες που με ήθελαν.

Τα είδωλά μου ήταν πρωταθλητές της Βοσνίας όπως ο Σαλιχαμίτζιτς και ήθελα να γίνω σαν αυτούς, να κάνω τον λαό μου χαρούμενο.

Όταν προκριθήκαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έκλαψα από ευτυχία και περηφάνια.

Όταν έφτασα στην Ιταλία χάρηκα πολύ, χρωστάω πολλά στην Ρόμα, αν σκεφτώ την πρώην ομάδα μου, δεν μπορώ να πιστέψω τι συνέβη με τον Τόττι και τον Ντε Ρόσι, οι ίδιοι στεναχωρήθηκαν και αγωνίστηκαν να δώσουν μια εξήγηση.

Ο Τόττι ήθελε να ξεφύγει από μια κατάσταση που δεν του ταίριαζε, δεν ταυτίστηκε με τις μεθόδους διοίκησης του συλλόγου, δεν ήταν ικανοποιημένος με τον ρόλο και ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να δώσει περισσότερα.

Αλλά ξέρω ότι αισθανόταν άσχημα.

Αυτό που έκαναν στον Ντε Ρόσι, λοιπόν, είναι πραγματικά ένα μυστήριο, μπορούσε να συνεχίσει.

Όταν βλέπεις τους καλύτερους να φεύγουν, χρόνο με τον χρόνο, κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου.

Και τελικά βαριέσαι.

Ο προπονητής με τον οποίο είχα τις καλύτερες σχέσεις είναι ο Αλέγκρι, μιλάμε συχνά.

Είναι κάποιος που σου λέει τα πράγματα κατάματα, το ίδιο και εγώ.

Κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλον μερικές φορές, αλλά κυρίως με κοροϊδεύει, ισχυριζόμενος ότι μόλις έφτασα από την Ρόμα δεν μπορούσα να κάνω πάσες μεγαλύτερες από πέντε μέτρα και ότι αν γινόμουν σπουδαίος ποδοσφαιριστής μόνο σ’αυτόν το χρωστάω.

Αλλά όταν ισχυρίζεται ότι ήταν ο καλύτερος Ιταλός μέσος στην ιστορία, σε εκείνο το σημείο είμαι αυτός που γελάει».

Μίραλεμ Πιάνιτς