Η Μίλαν ιδρύθηκε ως σύλλογος φούτμπολ και κρίκετ το 1899 από πρωτοβουλία του Χέρμπερτ Κίλπιν, Βρετανού υφαντουργού εκπατρισθέντος από το Νότινγχαμ.
Προς τιμήν του η ομάδα έχει κρατήσει την αγγλική γραφή του ονόματος, με ιταλική όμως προφορά (Μίιλαν – τονισμός στην “προπαραλήγουσα”).
Η ομάδα κερδίζει το πρώτο της πρωτάθλημα το 1901, θέτοντας παράλληλα τις βάσεις για την ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα της.
Το 1908 εσωτερικές διαμάχες σε διοικητικό επίπεδο, οδηγούν σε διάσπαση και στην ίδρυση του άλλου μεγάλου συλλόγου με έδρα το Μιλάνο, της Ίντερ.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και ως το τέλος της δεκαετίας του 1940, η ομάδα εκινείτο στη μετριότητα, χωρίς να κερδίσει κάποιον αξιόλογο τίτλο, είχε δε υποχρεωθεί να αλλάξει το όνομά της σε “Μιλάνο”.
Στους άξιους αναφοράς παίκτες συγκαταλέγονται οι Άλντο Μπόφι και Ρικάρντο Καραπελέζε.
Με αρχή το πρωτάθλημα του 1951 κι έχοντας ως βάση την περίφημη σουηδική επιθετική τριπλέτα των Γκούναρ Γκρεν, Γκούναρ Νόρνταλ και Νιλς Λίντχολμ (γνωστή ως Γκρε-Νο-Λι), αλλά και τη σιγουριά που της πρόσφερε κάτω από τα γκολπόστ η παρουσία του Λορέντσο Μπουφόν, η ομάδα εισέρχεται σε μακρά περίοδο διακρίσεων.
Υπό την καθοδήγηση του εμβληματικού Νερέο Ρόκο, στις 22 Μαΐου του 1963 η Μίλαν στέφεται για πρώτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης κόντρα στη μεγάλη Μπενφίκα που βρισκόταν για τρίτη συνεχόμενη φορά στον τελικό, έχοντας πάρει το τρόπαιο τις δύο προηγούμενες.
Οι Μιλανίστι επικρατούν της πορτογαλικής ομάδας με 2-1, με δύο γκολ του Ζοζέ Αλταφίνι.
Για τους “Αετούς της Λισσαβόνας” σκόρερ είναι ο περίφημος Εουσέμπιο.
Εκείνη την περίοδο, εκτός του Αλταφίνι που ξεχωρίζει με την εκτελεστική του δεινότητα, αρχίζει να αναδεικνύεται και ο βιρτουόζος μεσοεπιθετικός Τζιάνι Ριβέρα.
Ακολουθεί το 1969 το δεύτερο Κύπελλο Πρωταθλητριών κόντρα στον Άγιαξ του μικρού σε ηλικία τότε Γιόχαν Κρόιφ, καθώς και το πρώτο Διηπειρωτικό (η εικόνα του από το αντιαθλητικό παιχνίδι των Αργεντινών της Εστουδιάντες αιμόφυρτου αλλά νικητή τελικά Νέστορ Κομπέν, θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό των παλαιότερων τουλάχιστον φίλων της ομάδας).
Έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως οι Άλντο Μαλντέρα και Βάλτερ Νοβελίνο, η Μίλαν κατακτά το πρωτάθλημα του 1979, ξορκίζοντας την τραυματική ανάμνηση της Φατάλ Βερόνα (1973) όταν και απώλεσε τον τίτλο την τελευταία αγωνιστική και τοποθετεί επιτέλους στη φανέλα της το χρυσό άστρο (σύμβολο συμπλήρωσης δέκα πρωταθλημάτων).
Ο Ριβέρα, ποδοσφαιριστής-σημαία της, αποσύρεται από την ενεργό δράση.
Έκτοτε η ομάδα ακολουθεί πτωτική πορεία.
Το 1980 ξεσπά το σκάνδαλο Τοτονέρο και οι Ροσονέρι τιμωρούνται με υποβιβασμό στη Σέριε Μπι για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Η υπόθεση είχε σχέση με πληρωμές παικτών και παραγόντων, προκειμένου να “στηθούν” διάφορα παιχνίδια.
Η Μίλαν επέστρεψε αμέσως στην πρώτη κατηγορία, όμως το 1982 ξαναϋποβιβάζεται για αγωνιστικούς αυτή τη φορά λόγους.
Το τρωθέν κύρος του συλλόγου αναλαμβάνει να αποκαταστήσει το 1986 (έτος-ορόσημο για την ιστορία του) ο δικηγόρος και μεγαλοεπιχειρηματίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Αγοράζει την ομάδα και αποφασίζει να επενδύσει πολλά χρήματα σε αυτήν.
Προσλαμβάνει ως προπονητή τον Αρίγκο Σάκι, μία ιδιαιτέρως χαρισματική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία.
Επίσης φέρνει στο Μιλάνο τον Μάρκο φαν Μπάστεν, πιθανώς τον καλύτερο επιθετικό στην ιστορία μαζί με τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο.
Εκτός από τον ταλαντούχο Ολλανδό, κάτοικοι Σαν Σίρο γίνονται και οι Ρούουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ, οι οποίοι μαζί με τους Φράνκο Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Ρομπέρτο Ντοναντόνι και άλλους που συνολικά έμειναν γνωστοί στην αθλητική ιστορία ως «οι αθάνατοι» (Gli Immortali), συγκροτούν μια από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών, με αποτέλεσμα να ανοίξει ένας νέος κύκλος σπουδαίων αποτελεσμάτων.
Η Μίλαν ζει τις πιο ένδοξες στιγμές της, με τη σκυτάλη των επιτυχιών να παραλαμβάνει «η ομάδα των αήττητων» (Gli Invincibili) του Φάμπιο Καπέλλο.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 θα κατακτήσει επτά ακόμη πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών (Τσάμπιονς Λιγκ), καθώς και άλλους εγχώριους και διεθνείς τίτλους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων υπό την τεχνική ηγεσία του παλαιού της αστέρα Κάρλο Αντσελότι και με αρχισκόρερ το διεθνή Ουκρανό Αντρέι Σεβτσένκο.
Νέα σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα το 2006, όταν η ομάδα φάνηκε αναμειγμένη στο Καλτσιόπολι, ακόμη ένα σκάνδαλο σχετικό με προκαθορισμένου αποτελέσματος αγώνες.
Ξεκινά το πρωτάθλημα με -15 βαθμούς και δεν προκρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς.
Ασκεί έφεση, η ποινή μειώνεται σε αφαίρεση μόνο 8 βαθμών κι έτσι της δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2007. Στον τελικό της ευοίωνης γι’ αυτήν Αθήνας (στην ίδια πόλη έχει κερδίσει το τρόπαιο και το 1994), χάρις στα γκολ του Φίλιπο Ιντζάγκι και την πολύτιμη συμβολή ποδοσφαιριστών σαν τον Κλάρενς Ζέεντορφ, τον Αντρέα Πίρλο και τον Τζενάρο Γκατούζο, νικά με 2-1 τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ και κατακτά το έβδομο ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα.
Η αυθεντική φανέλα της Μίλαν, ήταν ανέκαθεν κόκκινη και μαύρη.
Σύμφωνα με τον εκ των ιδρυτών της Κίλπιν, ο συγκεκριμένος συνδυασμός επιλέχθηκε για να υποδηλώσει την πρόθεση δημιουργίας φόβου στον αντίπαλο.
Στην παραπάνω σημειολογία οφείλονται τα παρωνύμια “Ροσονέρι” (Κοκκινόμαυροι) και “Διάβολος” (προφανής η χρωματική αντιστοιχία).
Για τους εκτός έδρας αγώνες έχει επιλεγεί το άσπρο.
Η “δεύτερη” εμφάνιση θεωρείται τυχερή από πολλούς οπαδούς της ομάδας, καθώς μ’ αυτήν σε οκτώ τελικούς έχουν κατακτηθεί έξι κύπελλα πρωταθλητριών και χαθεί μόλις δύο (το 1995 στη Βιέννη από τον Άγιαξ χάρη σε γκολ του Πάτρικ Κλάιφερτ στο 89′ και το 2005 στον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν η Λίβερπουλ επιβλήθηκε στα πέναλτι).
Απ’ την άλλη, σε τρεις τελικούς που χρησιμοποιήθηκαν οι εντός έδρας εμφανίσεις, υπήρξε μόλις μία επιτυχία.
Για αρκετά χρόνια, το σήμα της Μίλαν είχε ως έμπνευση το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου (κόκκινος σταυρός σε άσπρο φόντο).
Ενίοτε, έχει χρησιμοποιηθεί και μια εικόνα διαβόλου.
Βασισμένο στην παράδοση, το τωρινό σήμα της ομάδας είναι ωοειδές με χρυσό άστρο στην κορυφή.
Στο μέσο του υπάρχει εφαπτόμενος κύκλος που χωρίζεται κάθετα σε δύο ημικύκλια εκ των οποίων το αριστερό φέρει εναλλάξ κόκκινες και μαύρες κάθετες ρίγες και το δεξιό το έμβλημα του Μιλάνου.
Πάνω από αυτόν υπάρχουν τα αρχικά “ACM” (Associazione Calcio Milan) και κάτω η χρονολογία ίδρυσης του συλλόγου (1899).
Το 2009 έγιναν κάποιες μικροαλλαγές στις ρίγες, στο σταυρό και σε άλλα σημεία του σήματος.
Στη φανέλα της η Μίλαν, εκτός από το άστρο της κατάκτησης δέκα πρωταθλημάτων (για να τοποθετηθεί και δεύτερο θα πρέπει σύμφωνα με τα ισχύοντα στην Ιταλία να συμπληρωθούν είκοσι τίτλοι κ.ο.κ.), όταν αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει επιπλέον το “διακριτικό του πολυνίκη” της ανωτέρω διοργάνωσης.
Αυτό φέρεται στο αριστερό μανίκι και έχει την εικόνα του αντίστοιχου κυπέλλου, πάνω από το οποίο αναγράφεται ο αριθμός των κατακτήσεων.
Με βάση τον κανονισμό της UEFA, το συγκεκριμένο έμβλημα δικαιούνται να χρησιμοποιούν μόλις έξι ομάδες, οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μίλαν, Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα επειδή έχουν πέντε κατακτήσεις του τροπαίου και άνω, καθώς επίσης και ο Άγιαξ με την Μπάγερν, λόγω του ότι το έχουν κερδίσει τρεις συνεχόμενες φορές.
Ο επίσημος ύμνος των Ροσονέρι τιτλοφορείται Milan Milan και είναι γραμμένος από τους Τόνι Ρένις και Μάσιμο Γκουαντίνι.
Από τις 16 Φεβρουαρίου 2006, η επίσημη μασκότ της Μίλαν είναι ο “Milanello”, σχεδιασμένος από τη Warner Bros.
Πρόκειται για έναν κοκκινόμαυρο διάβολο με μια μπάλα ποδοσφαίρου, το όνομα του οποίου παραπέμπει άμεσα στο ομώνυμο αθλητικό κέντρο του συλλόγου. Προηγουμένως, στη δεκαετία του ενενήντα, ο ρόλος αυτός είχε ανατεθεί στον παρόμοιας έμπνευσης “Dudy”.
Κατασκευασμένο το 1926, το στάδιο Σαν Σίρο είναι χωρητικότητας 80.018 θέσεων.
Εκτός από την αρχική του ονομασία, η οποία οφείλεται στην ομώνυμη συνοικία όπου και βρίσκεται, έχει και το όνομα Τζουζέπε Μεάτσα, προς τιμή του παίκτη που φόρεσε τη φανέλα τόσο της Μίλαν όσο και (περισσότερο) της Ίντερ, παρέχει δε τη δυνατότητα δημιουργίας εξαιρετικής ατμόσφαιρας, καθώς οι κερκίδες είναι κοντά στον αγωνιστικό χώρο.
Αρνητικό στοιχείο της εγγύτητας αυτής είναι η αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης επεισοδίων.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι με τη δημιουργία του το Σαν Σίρο αποτέλεσε έδρα αποκλειστικά για τους Μιλανίστι (οι Νερατζούρι που προγενέστερα χρησιμοποιούσαν το αριστοκρατικό Αρένα Τσίβικα στο κέντρο της πόλης, μετακόμισαν στο τωρινό τους σπίτι μεταπολεμικά).
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο αντιπρόεδρος της Μίλαν, Αντριάνο Γκαλιάνι, δήλωσε πως στη Μίλαν σκέφτονται σοβαρά να μετακινηθούν από το Σαν Σίρο. Το νέο γήπεδο υποτίθεται ότι θα βασιζόταν αρκετά στο Φέλτινς Αρένα της γερμανικής Σάλκε.
Επίσης προβλεπόταν να φέρει το όνομα κάποιου χορηγού.
Τελικά και σύμφωνα με νεώτερες δηλώσεις του Μπερλουσκόνι, το ανωτέρω σχέδιο εγκαταλείφθηκε οριστικά, με την ομάδα να παραμένει στη φυσική της έδρα.
Προπονητήριο για τους Ροσονέρι αποτελεί το Μιλανέλο, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1963 και βρίσκεται στην περιοχή του Βαρέζε.
Οι ομάδες νέων και παίδων χρησιμοποιούν το αθλητικό κέντρο Βισμάρα στη λαϊκή συνοικία Γκρατοσόλιο, στο νότιο τομέα του Μιλάνου.
Από το Μάιο του 2014, η Μίλαν διαθέτει για τη στέγαση των κεντρικών γραφείων της το Casa Milan, πλησίον του παλαιού εργοστασίου της αυτοκινητοβιομηχανίας Άλφα Ρομέο, έκτασης 9.000 τετραγωνικών μέτρων.
Πρόκειται για ένα χώρο ανοικτό στους οπαδούς της ομάδας από την Ιταλία και όλον τον κόσμο που θέλουν να έρθουν σε επαφή με τον σύλλογο, την ιστορία του και τις αξίες που πρεσβεύει.
Η οργανωμένη έκφραση των οπαδών του συλλόγου υφίσταται από το 1967, υπό τη μορφή ενός “Δικτύου των Κλαμπ της Μίλαν” (ΑIMC/MCiR).
Διακριτή υποκατηγορία αποτελούν οι ultras, οι οποίοι χαρακτηρίζονται μεταξύ άλλων από το νεαρό της ηλικίας τους και την υπέρμετρη αφοσίωσή τους στην ομάδα.
Οι σημαντικότεροι πυρήνες ultras της Μίλαν (σε παρένθεση το έτος ίδρυσης) υπήρξαν κατά σειρά σπουδαιότητας οι: Fossa dei Leoni (1968), Brigate Rossonere (1975) και Commandos Tigre (1967).
Μετά το 2010, ο κύριος όγκος τους εκπροσωπείται από τη συλλογικότητα Curva Sud Milano.
Ο σημαντικός ιταλός λογοτέχνης Νάνι Μπαλεστρίνι στο μυθιστόρημά του «furiosi», παρουσιάζει τους τρόπους οργάνωσης και τους κώδικες που διέπουν τη συμπεριφορά τους, τις σχέσεις τους με την πολιτική, τις επικές μάχες με τους οπαδούς αντίπαλων ομάδων και την αστυνομία και τις προσωπικές διαδρομές τους στις εξέδρες των γηπέδων.
