“Το γκολ που σημειώθηκε κόντρα στην Αταλάντα…

Παρά τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει, οι αναμνήσεις είναι ακόμα ζωντανές.

Ήταν μια δυνατή συγκίνηση, αυτά είναι πράγματα που μένουν.

Συναντιόμαστε ακόμα με τον Φερόν σήμερα, βλέπουμε ο ένας τον άλλον κάθε τόσο και είναι σχεδόν φυσικό να θυμόμαστε αυτό το επεισόδιο.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο όμορφο είναι να θυμάσαι.

Ο Φερόν δέχθηκε ένα γκολ που το ”γιόρτασε” εντυπωσιακά όλος ο Τύπος.

Τότε, ως τερματοφύλακας που είχε δεχτεί γκολ από συνάδελφό του, μπορεί να φαινόταν ότι τον κορόιδευαν, αλλά δεν ήταν έτσι.

Θυμάμαι ότι μετά το γκολ πήγα κοντά του και του είπα ότι είναι καλύτερο να δεχτείς γκολ από φίλο και συνάδελφο παρά από οποιονδήποτε άλλον.

Ήμουν ο πρώτος τερματοφύλακας που σημείωσε γκολ στην Σέριε Α.

Ο μπαμπάς μου ήταν φανατικός Γιουβεντίνος, είχε ένα μικρό παντοπωλείο στη Σκάλα ντι Πάτι και με πήγε στα πέντε μου να δω έναν αγώνα ανάμεσα στην Παλέρμο και τη Γιουβέντους, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ο μπαμπάς αγαπούσε τους τερματοφύλακες, εγώ όχι…

Είδωλό μου ήταν ο Πιέτρο Αναστάσι και ήθελα να γίνω επιθετικός, αλλά ονειρευόταν ένα μέλλον για μένα ως νούμερο ένα και με έπεισε τελικά να φοράω γάντια…

Κάθε απόγευμα με συνόδευε στην προπόνηση με το Fiat 600 του με το καπό βαμμένο σε ασπρόμαυρες ρίγες!

Όταν έφτασα στη Γιούβε, ίσως ήταν πιο χαρούμενος από εμένα.

Οι σημερινοί τερματοφύλακες καλούνται να είναι παίκτες δράσης, αλλά αυτό το αίτημα είναι εις βάρος της συγκέντρωσής τους ανάμεσα στα δοκάρια που είναι θεμελιώδες.

Όταν ζητάς από έναν τερματοφύλακα να παίξει την μπάλα, προφανώς ρισκάρεις.

Ο τερματοφύλακας μιας ομάδας δεν είναι ένας χαφ που αν χάσει την μπάλα έχει χρόνο και τρόπο να το αναπληρώσει.

Ο τερματοφύλακας, είναι ο τελευταίος άνθρωπος, μετά από αυτόν τελείωσε.

Έτσι, κάνοντας τον να παίζει με τα πόδια του, οι κίνδυνοι αυξάνονται δραματικά.”

Μικελάντζελο Ραμπούλα