«Έζησα στη Νάπολη μέχρι τα 14 μου, το να πηγαίνω στο σχολείο ήταν μια τραγωδία για μένα.
Ο δάσκαλος μου τα εξηγούσε και εγώ σκεφτόμουν τις εναέριες κλωτσιές και τα σουτ που είχα να κάνω με τους φίλους μου από τη γειτονιά.
Έπαιζα στην πλατεία, μετά μπήκα σε μια σχολή ποδοσφαίρου.
Τον Απρίλιο του 1998 ο Franco Baresi, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τους νέους της Μίλαν, ήρθε να με δει, έκανα ένα υπέροχο παιχνίδι ως αριστερό εξτρέμ.
Στη Νάπολι δεν είδα μέλλον, η μητέρα μου με χαρά με έστειλε στο Βορρά, επειδή είχα μερικούς φίλους κακούς, υπήρχαν καλά παιδιά και υπάρχουν κάποιοι που είναι ακόμα στη φυλακή σήμερα.
Έζησα στη γειτονιά με το υψηλότερο ποσοστό δολοφονιών στην Καμπανία.
Οι Ροσονέρι με έστειλαν να αποκτήσω εμπειρία στο Τρεβίζο, εκεί ο προπονητής της Primavera με έκανε σέντερ φορ και έβαλα πολλά γκολ, πάντα ένιωθα επιθετικός.
Από εκεί με έστειλαν στην Τριεστίνα και είχα απίστευτο ενθουσιασμό, οι συμπαίκτες μου με αγάπησαν γιατί έτρεχα κι εγώ για αυτούς.
Μετά πήγα στο Μιλάνο το 2001. ο Galliani στο προπονητικό κέντρο με σύστησε σε όλους τους παίκτες και με έβαλε να τραγουδήσω το Malafemmena, έλαβα πολλά χειροκροτήματα. Εκείνη τη χρονιά έκανα το ντεμπούτο μου, ο Νέστα, ο Μαλντίνι και ο Καλάτζε με κέρδιζαν στις προπονήσεις, αλλά με εκτίμησαν.
Δεν με ένοιαζε, ήθελα να φτάσω εκεί.
Δεν έπαιξα πολύ, οπότε πήγα στην Έμπολι, πέτυχα το πρώτο μου γκολ στη Serie A και επέστρεψα στη Μίλαν, δεν λέω ότι έχασα έναν χρόνο, αλλά είναι σημαντικό να παίζω.
Πήγα ξανά δανεικός, πρώτα στην Ρετζίνα, μετά 6 μήνες στην Σαμπντόρια και τους υπόλοιπους μήνες στην Τρεβίζο.
Επέστρεψα ξανά στο Μιλάνο, παίζοντας ελάχιστα, μπαίνοντας στο γήπεδο τρεις φορές στο Champions League, την χρονιά που το κέρδισαν οι συμπαίκτες μου στην Αθήνα.
Το 2007 στη Τζένοα γνώρισα τον Γκασπερίνι, μαζί με τον Κόντε έναν από τους πιο δυνατούς προπονητές που είχα ποτέ.
Έβαλα 19 γκολ έως και 7 αγωνιστικές πριν από το τέλος, τον Απρίλιο υπέγραψα ένα σημαντικό 5ετές συμβόλαιο με τη Μίλαν.
Και εκεί τα παράτησα λίγο και έχασα την κατάταξη του πρώτου σκόρερ, είναι η μεγάλη λύπη που έχω.
Επέστρεψα στο Μιλάνο παραπονούμενος για πόνο στον καμπτήρα μου, μου λένε ότι δεν έχω τίποτα, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι είχα ψυχολογικό πρόβλημα λόγω της σχέσης με την Μπέλεν, αλλά αντίθετα ήμουν τεντωμένος σε σημείο να σκίσω τον μυ.
Ωστόσο, με τον Λεονάρντο σκόραρα 15 γκολ, συχνά άφηνε τους Χούντελααρ και Ιντζάγκι στον πάγκο και σκόραρα 4-5 γκολ με εναέρια σουτ.
Το καλοκαίρι έφτασε, η Μίλαν μπορούσε να πάρει τον Ίμπρα και τον Ρομπίνιο, αλλά έπρεπε να ξεφορτωθούν εμένα και τον Χούντελααρ.
Δεν ήθελα να φύγω, δεν συγχώρεσα τον Γκαλιάνι και μου το κοινοποίησαν με λάθος τρόπο απειλώντας με αποκλεισμό εμένα από τη λίστα του Champions League, οπότε με λίγη περηφάνια έστειλα τους πάντες στην κόλαση και πήγα στη Ρώμη υπογράφοντας ένα σημαντικό 5ετές συμβόλαιο.
Στην Τριγορία είχα ένα σημαντικό καλωσόρισμα, ξεκίνησα ως Θεός, έβαλα 17 γκολ σε 6 μήνες, μετά απέλυσαν τον Ρανιέρι και έφτασε ο Μοντέλα, έχασα ένα πέναλτι στο Τσάμπιονς Λιγκ, δημιουργήθηκαν διαμάχες γύρω μου και με έβγαλαν εκτός.
Ήμουν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας.
Εκείνη την περίοδο έγινε αλλαγή ιδιοκτησίας, ο Σαμπατίνι είπε αμέσως ότι ήμουν πρόβλημα και άρχισα να τριγυρνάω.
Στη Γιούβε πέτυχα ένα σημαντικό γκολ εναντίον της Τσεζένα, αλλά μεταξύ του σημαντικού συμβολαίου και των νέων παιδιών, η Γιούβε αποφάσισε να επενδύσει σε άλλους.
Πήγα στη Τζένοα και έβαλα 12 γκολ, οπότε επέστρεψα στη Ρώμη, ήμουν πρωταγωνιστής στις 10 σερί νίκες, αλλά τον Ιανουάριο επέστρεψε ο Ντέστρο και μου είπαν ότι θα είμαι ο τρίτος επιθετικός.
‘Αλλά πως?
Ήμουν η αρχή μέχρι τώρα!
Έστειλα τους πάντες στο διάολο, δέχτηκα την πρώτη ομάδα που βγήκε.
Με αηδίασαν όλα και πήγα στη Γουέστ Χαμ, αλλά τον Μάρτιο τραυματίστηκα.
Επέστρεψα στη Ρώμη για τον τελευταίο μου χρόνο, έκανα 7 μήνες χωρίς να παίξω αγώνα και τον επόμενο χρόνο έκανα 3 μήνες διακοπές για να αποσυνδεθώ εντελώς, αλλά να προπονούμαι.
Η Κάρπι βγήκε μπροστά, ξεκίνησα καλά, αλλά η ομάδα ήταν αδύναμη, κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να σωθούν και αποφάσισαν να αφήσουν έξω όλους αυτούς που κέρδισαν τα περισσότερα.
Έχω μια πραγματικά φρικτή μνήμη από τους μάνατζερ της Carpi, αλλά όχι από τους ανθρώπους.
Από εκεί πήγα στο Μπέργκαμο.
Το καλοκαίρι ξεκίνησα μια προσπάθεια στην Ίμπιζα…
«Ποιος θέλει να προπονηθεί μαζί μου;».
Έφτασαν εκατοντάδες φίλοι.
Ήρθε η κλήση από την Κάλιαρι, μετά από δύο αγωνιστικές πέτυχα 4 γκολ, ήμουν πραγματικά προπονημένος και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι στη Σαρδηνία έκανα την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου μετά από αυτή στη Τζένοα».
Μάρκο Μποριέλο
