«Όταν έφτασα στη Γιουβέντους, ο Βιάλι μου είπε ότι ήθελε να μιλήσει μαζί μου μόνος. Κανονίσαμε μια συνάντηση στα κεντρικά γραφεία της Toro Assicurazioni, όπου υπήρχε ένα πολύ μεγάλο τραπέζι. Έφτασα πρώτος και είπα στον σερβιτόρο να στρώσει το τραπέζι στα δύο άκρα.

Όταν έφτασε ο Λούκα με ρώτησε έκπληκτος πού να καθίσει.

Του υπέδειξα, απέναντι απο μένα από εκεί που βρισκόμουν.

Με κοίταξε έκπληκτος, πρέπει να ήταν πέντε μέτρα μακριά.

Ακόμα και ένας τζόκερ από το Βιαρέτζιο έχει καρδιά και έτσι πήρα την καρέκλα και στάθηκα δίπλα του και αυτός ήθελε να μου ζητήσει να τον αφήσω να επιστρέψει στην Σαμπντόρια. Απλώς τον ρώτησα αν ήταν ηλίθιος.

Πώς μπορούσε να σκεφτεί ότι μόλις έφτασα θα άφηνα τον πιο δυνατό Ιταλό σέντερ φορ να φύγει;

Και όχι μόνο για τα Ιταλικά δεδομένα.

Του είπα…

«Ξέρεις πώς μπορείς να με βοηθήσεις;»

Άρχισε να φοράς κάλτσες και γραβάτα όπως οι άλλοι και μην είσαι τόσο φρικιό.

Πρέπει να δημιουργήσω μια συνεκτική ομάδα και θέλω να είσαι αποφασιστικός σε αυτό».

Ο Λούκα με κοίταξε και μου έδωσε το χέρι.

Συνήθως, όταν οι προπονητές θέλουν να θυμώσουν με τους μεγαλύτερους ή ισχυρότερους παίκτες, χρησιμοποιούν για να ξεσπάσουν τους νεότερους.

Εγώ, από την άλλη, νευρίαζα πολύ με τους μεγαλύτερους.

Αλλά προειδοποίησα τον Λούκα από πριν, του έλεγα…

‘Κοίτα, θα θυμώσω μαζί σου σήμερα’.

Κάθε τόσο, στο γήπεδο, τον έψαχνα και τον ”περιποιόμουν” υπερβολικά.

Και μετά με κοιτούσε και μου έλεγε «εντάξει, αλλά μην το παρακάνεις…»