Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα... 'Ενας αδάμαστος πολεμιστής!

«Στον Gabriel Omar Batistuta, αδάμαστο πολεμιστή, σκληρό στη μάχη και δίκαιο στην ψυχή (Guerriero mai domo, duro nella lotta, leale nell’ animo)».

Ότι και να πεις θα είναι λιγο για τον Μπατιγκόλ…

Ενας ρομαντικός εκτελεστής, που έκανε πράξη τα λόγια του τραγουδιου ”και οι άντρες κλαίνε…”.

Η μορφή του με την ανεμίζουσα ξανθιά χαίτη, να πετυχαίνει γκολ και να πανηγυρίζει με πάθος, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό όσων των λάτρεψαν…
Γεννήθηκε στην Avellaneda, μεγάλωσε στην γειτονική πόλη Reconquista, ο πατέρας του ηταν χασάπης… έπαιξε για λίγο ποδόσφαιρο αλάνας στην μικρή «Grupo Alegria» έπειτα γράφτηκε στην τοπική ομάδα Platense, με το παιδικό τμήμα της οποίας κατέκτησε το περιφερειακό πρωτάθλημα, σκοράροντας δύο φορές στον τελικό απέναντι στην Newell’s Old Boys.

Οι άνθρωποι της Newell’s εντυπωσιάστηκαν από τις εμφανίσεις του και με συνοπτικές διαδικασίες τον πήραν στη δική τους ομάδα των Νέων, το 1988.
Κέρδισε άμεσα τον προβιβασμό στην πρώτη ομάδα.

Η ικανότητα να βρίσκει δίχτυα με κάθε τρόπο μέσα από την μεγάλη περιοχή, αλλά και οι… ομηρικές μάχες που έδινε με τους αντίπαλους αμυντικούς, ανάγκασαν τους δημοσιογράφους να του δώσουν το προσωνύμιο “θηρίο”.

Όσον αφορά στους φίλους της Νιούελς, τον λάτρεψαν από την πρώτη στιγμή λόγω της εργατικότητας και της αποφασιστικότητας του.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του αναζήτησε άμεσα δουλειά για να μπορέσει να συνεχίσει το ποδόσφαιρο, αφού εκείνη την εποχή τα χρήματα που προσέφεραν οι ομάδες ήταν ελάχιστα.

Ο “Μπάτι” χρειάστηκε να κουρέψει το γκαζόν, να καθαρίσει τα τζάμια και να μαζέψει τα σκουπίδια από τις εξέδρες του “Ελ Κολόζο ντελ Παρκ” για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Τα χρήματα δεν έπαιξαν ποτέ καθοριστική σημασία στην καριέρα του, όπως αποδείχθηκε με το πέρασμα των ετών.

Στον Μπατιστούτα η μοίρα έφερε για πρώτο προπονητή τον Μαρσέλο Μπιέλσα, έναν από τους πλέον σκληρούς και απαιτητικούς προπονητές στην πιάτσα.
“Μετά από είκοσι ημέρες προπονήσεων, μπαίνοντας μία φορά στα αποδυτήρια σκέφτηκα ότι εξαιτίας του δεν θα γινόμουν ποδοσφαιριστής”, έχει δηλώσει για εκείνη την εποχή ο Αργεντίνος.

Ο επονομαζόμενος “δικτάτορας” Μπιέλσα έβλεπε στο πρόσωπο εκείνου το νεαρού έναν άκρως ταλαντούχο παίκτη με μεγάλες προοπτικές…
“Εκεί που οι συμπαίκτες μου είχαν μύες, εγώ είχα λίπος”, ήταν η παραδοχή του ίδιου του Μπατιστούτα, με τον Μπιέλσα όμως να του επιβάλλει μία δίαιτα χάρη στην οποία κατάφερε τελικά να πετάξει από πάνω του δέκα κιλά και να γίνει “άλλος άνθρωπος”.

Στη Νιουελς λοιπόν τα πήγε περίφημα και η μεταγραφή δεν άργησε να έρθει…

Ρίβερ Πλέιτ ο επόμενος σταθμός.

Ο προπονητής του, Μέρλο, τον περιέβαλε με εμπιστοσύνη και ο Μπατι τον ξεπλήρωσε κάνοντας αξιοθαύμαστες εμφανίσεις στο πρωτάθλημα της Απερτούρα, όμως τον Ιανουάριο του 1990 η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία φέρνει τον Ντανιέλ Πασαρέλα στο τιμόνι των “εκατομμυριούχων” και τον Μπατιστούτα στον πάγκο.
Δίχως να καταλάβει ποτέ το γιατί, από βασικός έγινε ρεζέρβα.

Κάπου εκεί όμως έγινε η κίνηση ρουά-ματ από τον μάνατζέρ του: ο Σετίμιο Αλοίζιο σε μία έμπρακτη απόδειξη πως πιστεύει ακράδαντα σε αυτόν αγόρασε το 50% των δικαιωμάτων του και το καλοκαίρι του 1990 μεσολάβησε για να γίνει η μεταγραφή του στη Μπόκα Τζούνιορς, την ιστορική αντίπαλο της Ρίβερ.

Από την κόλαση που είχε βρεθεί επέστρεφε στον παράδεισο…

Ηταν η ομάδα που υποστήριζε απο μικρό παιδί, η ομάδα του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος αποτελούσε ίνδαλμα για τον Μπατιγκόλ…

Στην Μποκα,είχε γίνει βασικός και αναντικατάστατος,ενώ στις 28 Οκτωβρίου 1990 ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου σε εκκλησία του Σαν Ρόκε με την εκλεκτή της καρδιάς του Ιρίνα.

Το φινάλε εκείνης της χρονιάς για τον Μπατιστούτα ήταν κομμένο και ραμμένο για κινηματογραφική ταινία. Αφενός οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Clausura (συνολικά πέτυχε 13 γκολ σε 29 εμφανίσεις του με τη φανέλα της) και αφετέρου πήρε εκδίκηση από τους πρώην εργοδότες του. Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ αναμετρήθηκαν για το Copa Libertadores, με τον Μπατιστούτα να είναι ο μεγάλος σταρ της βραδιάς στο “Μονουμεντάλ”.

Σκόραρε δις απέναντι στην Ρίβερ και μετά από κάθε γκολ του περνούσε μπροστά από τον πάγκο της ψάχνοντας να συναντήσει με το βλέμμα του αυτό του Πασαρέλα…

Μετεπειτα ο Άλφιο Μπαζίλε τον συμπεριλαμβάνει στην αποστολή της Εθνικης που πέταξε για τη Χιλή για να πάρει μέρος στο Κόπα Αμέρικα του 1991.

“Σε μία εβδομάδα ξεκινάει το Coppa America, εάν θέλεις να κάνεις πράξη την επιθυμία σου να παίξεις στο ιταλικό ποδόσφαιρο θα πρέπει να πετύχεις τουλάχιστον έξι γκολ. Βάλε εσύ αυτά τα γκολ και εγώ θα σου χαρίσω το όνειρό σου.”

Ηταν τα λογια του μανατζερ του Σετιμιό Αλοίζιο.

Η Αργεντινή κατακτά το Κόπα Αμέρικα, ο Μπατιστουτα σκοράρει συνεχως και σφραγίζει το διαβατήριό του για Ιταλία.

Η ομάδα που τον πλησίασε πρώτη και τον έφερε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ήταν η ιταλική Φιορεντίνα.

Ακολουθώντας τα χνάρια του μεγάλου Μαραντόνα (την ίδια χρονιά που ο κύκλος του Ντιέγκο στη Νάπολι έκλεινε) ο «Μπατιγκόλ» ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του καριέρα σε μια μικρομεσαία ομάδα της Ιταλίας, που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Στην ομάδα της Τοσκάνης αγωνίστηκε από το 1991 μέχρι και τη σεζόν 1999-2000 και έγινε το απόλυτο είδωλο για τους οπαδούς της.

Έγινε αρχηγός της ομάδας, λατρεύτηκε σαν Θεός από τους «βιόλα» και αγάπησε με τη σειρά του πολύ την ομάδα.

Δεν την εγκατέλειψε ούτε όταν έπεσε στην Serie B (1993), δρώντας με το συναίσθημα και αντίθετα από όλες τις προβλέψεις εκείνη την εποχή και ένα χρόνο μετά την έφερε ξανά στα μεγάλα σαλόνια.
Χωρίς να έχει σπουδαία ονόματα δίπλα του, πέτυχε 168 γκολ σε 269 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα (και 29 σε 27 ματς Κυπέλλου) και έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Φιορεντίνα.

Με τη φανέλα της δεν πήρε πρωτάθλημα αλλά σήκωσε το Κύπελλο Ιταλίας και το SuperCoppa το 1996 και της εξασφάλισε μια θέση στο Champions League το 1999 (με προπονητή τον Τζιοβάνι Τραπατόνι).

Η σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον Μπατιστούτα και τον κόσμο της Φιορεντίνα είναι από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια της καριέρας του.
Με τις εμφανίσεις και την αρχηγική του παρουσία, δεν άργησε να γίνει ο ήρωας της εξέδρας των Φλωρεντίνων.

Οι φίλαθλοι των «βιόλα» έφτιαξαν το 1996 προς τιμήν του άγαλμα σε φυσικό μέγεθος, που τον παριστάνει στην κλασική του εικόνα, να κρατάει πανηγυρίζοντας το σημαιάκι του κόρνερ (έτσι πανηγύριζε τα γκολ του τη σεζόν 1994-1995).

Η επιγραφή στο άγαλμα λέει:

«Στον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, αδάμαστο πολεμιστή, σκληρό στη μάχη και δίκαιο στην ψυχή (Guerriero mai domo, duro nella lotta, leale nell’ animo)».
Η αφοσίωσή του στην ομάδα, το αγωνιστικό του πάθος και η αποτελεσματικότητα, η άρνησή του σε πολλές περιπτώσεις να φύγει για μεγαλύτερους συλλόγους και το γεγονός ότι την ακολούθησε στην Serie B («είχα ερωτευτεί την πόλη και την ατμόσφαιρα και αποφάσισα να μείνω, παρότι με κυνηγούσαν μεγάλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ») και την οδήγησε στους πρώτους της τίτλους μετά από πολλά χρόνια, του εξασφάλισαν παντοτινά μια θέση στην καρδιά των οπαδών της.

Για όσα χρόνια φορούσε τη φανέλα της, η Φιορεντίνα ήταν ο Μπατιστούτα και ο Μπατιστούτα η Φιορεντίνα. Οι «τιφόζι» της δεν μπορούσαν να φανταστούν την ομάδα τους χωρίς εκείνον.
Όταν το 1997 η μετακίνησή του στην Ίντερ έναντι 35 εκ. δολαρίων φαινόταν σχεδόν βέβαιη, η νέα μεταγραφή της ομάδας, ο Βραζιλιάνος Εντμούντο, παρουσιαζόταν στο κοινό του «Αρτέμιο Φράνκι».

Τότε ο κόσμος άρχισε να φωνάζει χωρίς σταματημό: «Μπάτι, Μπάτι, Μπάτι, Μπατιγκόλ».

Ο ήρωας τους δεν αποχαιρέτησε τότε την ομάδα.
Ειδικά μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας και του SuperCup το 1996, ο Μπατιστούτα έγινε το σύμβολο όχι μόνο της ομάδας, αλλά και ολόκληρης της πόλης. Ήταν μάλιστα υποψήφιος για το βραβείο του «Επίτιμου Πολίτη της Φλωρεντίας».

Την εποχή εκείνη το πρόσωπό του ήταν παντού και εκτός των άλλων πουλούσε πολύ (το όνομά και τις φωτογραφίες του τις έβρισκες σε μπρελόκ, T-shirts, καπέλα και κάθε είδους εμπορικά προϊόντα).
Την ημέρα που σκόραρε το 100ό του γκολ με τη φανέλα της Φιορεντίνα, ρίχτηκαν στο γήπεδο 100 μπάλες, με τους φιλάθλους να σηκώνουν έναν τεράστιο πανό που έγραφε:

«Εκατό φορές σ’ ευχαριστούμε Bati».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γκολ του μέσα στο Ολντ Τραφορντ, έβλεπα το ματς σε επάναληψη, τα μάτια μου μισάνοιχτα καθώς την άλλη μέρα είχα σχολειο, σε μια στιγμή, παίρνει την μπάλα, στριφογυρίζει και ρίχνει εναν κεραυνό ως άλλος Ποσειδώνας.

Ειχε δέσει πολυ καλά και με τον παικταρά και αρχοντικό δεκάρι τον Ρουί Κόστα.

Ποιος αλλος θα το κανε??

Ν’αφήσει την Φιορεντίνα και να πει οτι παω να πάρω πρωτάθλημα με την Ρόμα, που δεν ειναι και το πιο εύκολο πραγμα.

Ο τότε προπονητής της Ρόμα, Φάμπιο Καπέλο, μαζί με τον τεχνικό διευθυντή της, Φράνκο Μπαλντίνι, έστησαν ολόκληρη μηχανορραφία προκειμένου να φέρουν τον Αργεντίνο στην ομάδα της «Αιώνιας Πόλης».

Βλέποντας την άρνηση του προέδρου, Φράνκο Σένσι, να ξοδέψει πολλά χρήματα για τον Μπατιστούτα, προσκάλεσαν σε δείπνο τον εκδότη της «Corriere dello Sport», Μάριο Σκονσέρτι.

Εκεί, ο Μπαλντίνι «αποκάλυψε» ότι είχε προσεγγίσει την Φιορεντίνα για την απόκτηση του Μπατιστούτα και πως ο Σένσι ήταν διστακτικός και απρόθυμος να πληρώσει.
Το σχέδιο είχε μπει μπροστά και ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία.

Δύο μέρες μετά, η εφημερίδα έβγαλε προς τα έξω το ενδιαφέρον της Ρόμα και το θέμα έγινε αντικείμενο συζήτησης σε όλη την πόλη, από τους απλούς ανθρώπους μέχρι τον Τύπο και τις ραδιοφωνικές εκπομπές.

Ο Σένσι δεχόταν τις επευφημίες των φιλάθλων όπου κι αν πήγαινε και λειτουργώντας με το ένστικτο του οπαδού, όπως συνήθιζε, κινήθηκε άμεσα για την απόκτηση του Αργεντίνου (τον παίκτη… γλυκοκοίταζαν τότε και οι Μίλαν, Ίντερ, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
Η συμφωνία έκλεισε στα 23.5 εκατομμύρια δολάρια (παραμένει μέχρι σήμερα ρεκόρ για παίκτη μεγαλύτερο των 30 ετών) και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.

Η Φιορεντίνα έβαλε στο ταμείο της λεφτά που είχε ανάγκη, ο Μπατιστούτα θα είχε πλέον την ευκαιρία να ικανοποιήσει το… απωθημένο του (υπέγραψε τριετές συμβόλαιο), κερδίζοντας το Scudetto, η εφημερίδα είχε πουλήσει τρελά και ο πρόεδρος Σένσι είχε γίνει πια πολύ δημοφιλής στους φιλάθλους της Ρόμα.

Ο Μπατιστούτα σκόραρε 20 γκολ εκείνη τη σεζόν και η Ρόμα κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 18 «πέτρινα» χρόνια.
Ο Μπατιστούτα έχει πρωταγωνιστήσει σε μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που… αποστομώνει όσους ισχυρίζονται ότι στο σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν χωράει το συναίσθημα.

Ήταν 26 Νοεμβρίου του 2000 και η Ρόμα, με τον Μπατιστούτα στη σύνθεσή της, αντιμετωπίζει την προηγούμενη ομάδα και μεγάλη του αγάπη Φιορεντίνα στο Ολίμπικο, σε αγώνα πρωταθλήματος.

Ο Μπατιστούτα σκοράρει στο 83ο λεπτό ένα εκπληκτικό γκολ που δίνει τη νίκη στους «Τζιαλορόσι» (και απόσταση έξι βαθμών από την 2η Γιουβέντους).

Οι συμπαίκτες του τον πνίγουν στις αγκαλιές τους αλλά εκείνος, με σκυμμένο το κεφάλι, αρνείται να πανηγυρίσει και αφού τους ξεφεύγει ξεσπάει σε κλάματα, λυγίζοντας από το βάρος της συγκίνησης.
Μετά τη λήξη του αγώνα, με τη συναισθηματική φόρτιση ολοφάνερη στο πρόσωπό του, κατευθύνθηκε προς την εξέδρα των φίλων της Φιορεντίνα και τους χειροκρότησε, για να αποθεωθεί με τη σειρά του και να αποχωρήσει από το στάδιο με δάκρυα στα μάτια.

«Έπαιζα σε όλο το παιχνίδι με αντικρουόμενες σκέψεις στο μυαλό μου. Λυπάμαι για την Φιορεντίνα. Θέλω η Ρόμα να κερδίζει και γι’ αυτό προσπαθούσα σκληρά, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το παρελθόν μου», είχε δηλώσει μετά τον αγώνα.
Μετα την Ρόμα ακολούθησε η Ιντερ και η Αλ Αραμπι στο Καταρ, αλλα και οι τραυματισμοί που δεν τον άφησαν σε ησυχία.

Ο Μπατιγκολ πατούσε στο γήπεδο σαν γίγαντας, ειδικα οταν πάτουσε περιοχή έτρεμε το γήπεδο αν ήσουν εκει, ενω αν το έβλεπες απο την τηλεόραση τρεμοέπαιζε η οθόνη…
Το όνομά του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα και στην ιστορία της Εθνικής Αργεντινής, με 56 γκολ σε 76 αγώνες.

Με την «μπιανκοσελέστε» αγωνίστηκε για δώδεκα χρόνια (1991-2001) και συμμετείχε σε τρία Μουντιάλ (ΗΠΑ 1994, Γαλλία 1998, Κορέα-Ιαπωνία 2002), στα οποία σημείωσε 10 γκολ.

2 Copa America (1991, 1993), 1 Confederations Cup (1992) οι τιτλοι που κέρδισε με την Εθνικη…
Ήταν η 14η Μαρτίου του 2005 όταν ανακοίνωσε την απόφασή του να «κρεμάσει τα παπούτσια» του.

Με επίσημη δήλωσή του στον Τύπο έλεγε:

«Σταματάω από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Σας ευχαριστώ για την αγάπη που μου δείξατε. Όλα έχουν ένα τέλος. Η προπόνηση δεν με ευχαριστούσε το ίδιο όπως παλιά, ο ενθουσιασμός μου είχε αρχίσει να μειώνεται. Οπότε ήρθε η ώρα να πω “αντίο”.

Ομαδικές διακρίσεις… 1 πρωτάθλημα Ιταλίας (Serie A, 2001-Ρόμα), 1 Κύπελλο Ιταλίας (1995-1996 Φιορεντίνα), 2 SuperCup Ιταλίας (1996-Φιορεντίνα, 2001-Ρόμα), 1 πρωτάθλημα Serie B (1993-1994 Φιορεντίνα).
Ατομικες διακρισεις… Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Φιορεντίνα.
Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Αργεντινής το 1991 με τη φανέλα της Boca.
Πρώτος σκόρερ του Copa America το 1991 και το 1995 με την Εθνική Αργεντινής.
Αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του Campionato (Serie A) το 1995 με 26 γκολ και έσπασε το… στοιχειωμένο για 30 χρόνια ρεκόρ του Έζιο Πασκούτι, σκοράροντας και στα 11 πρώτα ματς της σεζόν…
Με επίσημη δηλωσή του επίσης ο Μπατιγκόλ γνωστοποίησε το εξής…

“Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο αμέσως μετά από λίγο καιρό βρέθηκα σε μία θέση όπου αδυνατούσα να περπατήσω.

Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι και κατουριόμουν πάνω μου.

Ο πόνος στους αστραγάλους ήταν αφόρητος, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε να ζητήσω από το γιατρό μου να μου κόψει τα πόδια”, ανέφερε χαρακτηριστικά, συγκλονίζοντας τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.
Περίπου ένα χρόνο νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 3 Δεκεμβρίου του 2013, ο “Μπατι-γκολ” μπήκε στο Hall of Fame του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Ήταν η ανταμοιβή για όσα πέτυχε με τις φανέλες των Φιορεντίνα, Ρόμα και Ίντερ.

Αν και η πραγματική ανταμοιβή βρίσκεται έξω από το “Αρτέμιο Φράνκι”.
“Προς τιμήν του Γκράμπιελ Μπατιστούτα, αδάμαστου πολεμιστή και πιστού υπηρέτη της καρδιάς”, αναφέρει η επιγραφή στο άγαλμα που έχει στηθεί έξω από το γήπεδο της Φιορεντίνα.