“Υπάρχει ένα επεισόδιο που συνέβη στα δεκατέσσερα μου χρόνια και δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν.

Ημουν στο Βιτέρμπο, στην πόλη μου και βρέθηκα σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, απειλούμενος από έναν μεγαλύτερο απο μένα κατα δυό χρόνια.

Με έσπρωξε και με χτύπησε, ζήτησε να του δώσω ό, τι είχα στην τσέπη μου.

Είχα το κουράγιο και την δύναμη να τον αποτρέψω και να ξεφύγω, πριν το βάλω στα πόδια, φτάνοντας σε μια μικρή ομάδα φίλων.

Το επεισόδιο με σημάδεψε, αλλά κατάλαβα ότι έπρεπε να μεγαλώσω…

Αν το αγόρι αυτό με πλησίασε, προφανώς είχε δει μια αδυναμία μέσα μου.

Κατά τη γνώμη μου, ένας νταής, είναι έτσι, επειδή έχει ζήσει μια δύσκολη κατάσταση.

Πάντα προσπαθώ να κάνω τα παιδιά μου να καταλάβουν ότι πρέπει να μιλήσουν για οτιδήποτε στο σπίτι.

Είτε γίνεται καλά είτε άσχημα, είναι σωστό να το αντιμετωπίζουμε με διάλογο με τους γονείς, με τους παππούδες και τις γαγιάδες, με τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε.

Διαφορετικά είναι εύκολο να κλειστείς στον εαυτό σου, να σταματήσεις να βγαίνεις η να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις.

Ο αθλητισμός βοηθάει πολύ, αν είσαι καλός, η ομάδα σε αποδέχεται και αυτό βοηθάει να έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Το παν είναι να έχεις γύρω σου, σωστούς ανθρώπους.

Για παράδειγμα, ως παιδί ήμουν ντροπαλός, δεν μπορούσα να ζητήσω τίποτα απο κανέναν.”

Λεονάρντο Μπονούτσι