«Οι άνθρωποι μερικές φορές κρίνουν λάθος τους πάικτες, αλλά κι’αυτοί ανησυχούν όπως όλοι.

Θυμάμαι όταν ήμουν στο Ντόρτμουντ υπήρχε ένας πολύ νεαρός ποδοσφαιριστής που δεν θα ονομάσω, ο οποίος αργότερα έγινε διεθνής πρωταθλητής.

Μια μέρα κατά τη διάρκεια της προπόνησης τον είδα στεναχωρημένο, άτονο, σχεδόν απών. Στο τέλος της προπόνησης τον ρώτησα…

«Τι συμβαίνει με σένα; Τι συνέβη;”.

Στην αρχή δεν μου απάντησε, μετά είπε…

«Κύριε, μου αρέσει ένα κορίτσι, αλλά με άφησε να καταλάβω ότι δεν με θέλει».

Του είπα… «Επιμένεις… αλλά μην είσαι πιεστικός».

Ήταν κάποιος που λίγες ώρες αργότερα χρειάστηκε να κάνει φωτογράφιση για γνωστή αθλητική φίρμα και πληρώθηκε αδρά για αυτό.

Εκείνη την στιγμή σκεφτόταν αυτό το κορίτσι.

Μετλα πλησίασαν οι άλλοι για να ακούσουν το θέμα.

Όλοι του δίναν συμβουλές.

Σε μια στιγμή ένιωσα και πάλι έφηβος.

Στο Λίβερπουλ, ωστόσο, ένα αγόρι μου ζήτησε να παραλείψει δύο προπονήσεις.

Τον ρώτησα γιατί και μου είπε…

«Οι γονείς μου χωρίζουν, θα ήθελα να είμαι κοντά στην μητέρα μου που υποφέρει πολύ». Αμέσως μετά ξέσπασε σε κλάματα.

Απάντησα: «Φυσικά! Προχώρα.”

Από έξω μοιάζουν όλοι με σούπερ σταρ και αυτό είναι το μόνο που βλέπουν οι άνθρωποι. Αλλά είναι απλά παιδιά.

Παιδιά όπως ήμασταν όλοι».

Γιούργκεν Κλοπ