Τα ρούχα μαυρισμένα από τη φθορά, τα χέρια σαν κοντάρια, τα τρελά τάκλιν που κατέληγαν να αιμορραγούν στα γόνατα και τους αγκώνες, τα απρόβλεπτα γκολ, οι εξοργισμένοι πανηγυρισμοί.
Ένας χρυσός κανόνας πριν από κάθε σύγκρουση...
 Σταθερός ή ιπτάμενος τερματοφύλακας;
Ο ιπτάμενος τερματοφύλακας έπλεκε το παιχνίδι από πίσω, ένα σκληρό αγόρι με καλοδιατηρημένα πόδια, έτοιμο να πετάξει τρομακτικά σουτ, ικανά να καλύψουν τις δύο εστίες.. όπως γινόταν παλιά σε παιχνίδια στο πάρκο μεταξύ παιδιών.
Αυτό το παιδικό όνειρο, εκείνο το φονικό όπλο στα σχέδια των παιδικών μας χρόνων με το σουτ απο εστία σε στία, το έκανε πράξη ένας μεγάλος τερματοφύλακας, που υπερασπιζόταν τα δίχτυα του αλλά κλωτσούσε το τόπι θεϊκά, ως ειδικός.
Ο José Luís Felix Chilavert Gonzalez, η πιο απλά El Chila!

Η πρώτη εικόνα που έχουμε για τον Chilavert αφορά τα γκολ του (πολλά, 62 μεταξύ συλλόγου και εθνικής ομάδας), αλλά θα ήταν κάπως περιοριστικό να τον μειώσουμε στα γκολ που πέτυχε σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους του.
Γιατί ο Chilavert ήταν ένας καταπληκτικός τερματοφύλακας, με αντανακλαστικά αιλουροειδών και με μια πραγματικά αξιοζήλευτη γενική πληρότητα, ικανός να υπογράψει επικά κατορθώματα με τη φανέλα της Velez (το Copa Libertadores του 1994 περνάει από τα γάντια του), καθώς και για την εθνική ομάδα της Παραγουάης, που το 1998 ήρθε μέσα σε τρία λεπτά από την ολοκλήρωση ενός άθλου ενάντια στην τότε νικήτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γαλλία.
Ο Chilavert ήταν επίσης  ικανός να εκλεγεί τρεις φορές ως τερματοφύλακας της χρονιάς από το IFFHS, καθώς και να κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα της Νότιας Αμερικής το 1996, χάρη στις επιδόσεις που τον καθόρισαν ως έναν από τους ισχυρότερους τερματοφύλακες στον κόσμο.
Ο José Louis Chilavert δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος σκόρερ μεταξύ των τερματοφυλάκων, ήταν κάτι πολύ, πολύ περισσότερο και ακόμη και σήμερα, αξίζει να συγκαταλέγεται στους ισχυρότερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ποδοσφαίρου!