”Η ζωή μου βασίζεται σε δύο έννοιες…ελευθερία και δρόμος.

Στο όραμά μου για το ποδόσφαιρο, ο παίκτης του δρόμου είναι ο καλύτερος.

Ο δρόμος είναι ένα υπέροχο σχολείο για την ανάπτυξη ενός αγοριού, γιατί μαθαίνεις το βάρος των λέξεων, τη σημασία των κινήσεων, των συμπεριφορών.

Στα παιχνίδια ανάμεσα στις γειτονιές, μαθαίνεις να αντέχεις τα χτυπήματα των αντιπάλων.

Πράγματι ο παίκτης του δρόμου, εμάθε να μένει όρθιος γιατί αν πέσει ξέρει οτι θα τραυματιστεί.

Έμαθα τόσα πολλά από το δρόμο, στην πραγματικότητα πιστεύω ότι η μεγάλη μου ικανότητα, ήταν να αποφεύγω τις επαφές.

Το ταλέντο μου αναπτύχθηκε, γιατί, ως παιδί μισούσα να επιστρέφω σπίτι με πληγές.

Με την ελευθερία που έχεις στο δρόμο, μπορείς να διαχωρίσεις τα σωστά πράγματα.

Aν έγινα ο Γιόχαν Κρόιφ είναι χάρη στο δρόμο, μπορεί να ξεφεύγω μερικές φορές από αυτά τα μέρη που μεγαλωσα, αλλά είναι αδύνατο να ξεχάσω την καταγωγή μου.

Eμαθα ποδόσφαιρο στο δρόμο.

Η γειτονιά που έμενα ονομαζόταν ” Betondorp ” τσιμεντένιο χωριό.

Ήταν γεμάτη κτίρια, εργατικές κατοικίες και εμείς τα παιδιά περνούσαμε πολύ χρόνο έξω από το σπίτι, παίζοντας μπάλα όπου ήταν δυνατόν.

Σε αυτό το περιβάλλον, είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πως ο καθένας εχει τα μειονεκτήματά του, ετσι δούλεψα περισσότερο.

Το πεζοδρόμιο, για παράδειγμα, δεν είναι εμπόδιο, αλλά μια δυνατότητα για να εξασκηθώ στο ένα-δύο, ο τοίχος, ένα εργαλείο που χρησιμοποίησα για να βελτιώσω την τεχνική μου.

Όταν η μπάλα αναπηδά σε διαφορετικές επιφάνειες, τοτε πρέπει να μπορείς να προσαρμοστείς σε μια και μόνο στιγμή.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου συχνά έχω εκπλήξει το κοινό με τις ντρίπλες ή τις πάσες η τις φαντεζί ενέργειες.

Είναι κάτι που έμαθα όταν ήμουν παιδί, παίζοντας μπάλα στο δρόμο, ανάμεσα σε πέτρες και λακκούβες.

Εκει εμαθα να ισορροπώ.

Αν παίξεις στο δρόμο και πέσεις, ματώνεις αλλά ο πόνος είναι κάτι που θέλεις να αποφύγεις, οπότε ενώ παίζεις, δεσμεύεσαι ωστε να μην πέσεις.

Αν ξέρεις να παίζεις κατω απο αυτές τις συνθήκες, μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση.”

Γιόχαν Κρόιφ