”Για εμένα όλα άρχισαν στο δρόμο.

Οι γονείς μου είχαν ένα μανάβικο κοντά στο γήπεδο του Άγιαξ.

Μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο η μοίρα μου ήταν γραμμένη.

Ο πατέρας μου είχε ένα γυάλινο μάτι και έβγαζε έξτρα χρήματα κοροϊδεύοντας τον κόσμο που δεν τον ήξερε.

Έβαζε μαζί τους στοίχημα ότι μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Και το έκανε αφού έκλεινε το καλό μάτι του.

Μετά τον θάνατό του, η μητέρα μου ζήτησε δουλειά απο την ομάδα, πήραν τη μητέρα μου να καθαρίζει τα αποδυτήρια του Αγιαξ στο γήπεδο.

Πήγαινα κι εγώ μαζί της.

Δεν έχω τίτλους σπουδών και πτυχία, ό, τι ξέρω, ότι έχω μάθει, είναι από τις εμπειρίες μου.

Μετά την απώλεια του πατέρα μου σε ηλικία δώδεκα ετών, η ζωή μου καθορίστηκε από τον Άγιαξ.

Πρώτα απ ‘ όλα από τον δεύτερο πατέρα μου, τον Χενκ, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος συντήρησης των γηπέδων και στη συνέχεια από τους προπονητές μου Φαν ντερ Φεεν και Ρίνους Μίχελς.

Χάρη στον Άγιαξ όχι μόνο έμαθα να παίζω καλύτερα ποδόσφαιρο, αλλά μπορεσα να αντιμετωπίζω την ζωή.

Παντα έριχνα μια ματιά προς το μέλλον.

Το παρελθόν δεν το σκέφτομαι πάρα πολύ.”

Γιόχαν Κρόιφ