Ο Xαβιέρ Ζανέτι, αγωνίστηκε στην ομάδα νέων της Ιντεπετιέντε, της οποίας ομάδας, ήταν οπαδός από μικρός, μέχρι που κάποιος προπονητής της ομάδας κάλεσε τους γονείς του, Ροντόλφο και Βιολέτα και τους ενημέρωσε…
-Το αγόρι είναι πολύ αδύνατο και αδύναμο.
Μετά απ’αυτό ο Ζανέτι εγκαταλείπει την ιδέα να γίνει ποδοσφαιριστής και δουλεύει οικοδομή όπου βοηθάει τον πατέρα του.
Μετά από ένα χρόνο και από επανειλημμένη επιμονή του πατέρα του, ο Ζανέτι πείστηκε και πηγαίνει στο γήπεδο της Ταγέρες με τον αδερφό του Σέρτζιο, ο οποίος είχε αγωνιστεί εκεί και τον ήξεραν.
Και έτσι μια μέρα, έφτασε η στιγμή της δικαίωσης, ίσως με περισσότερο θυμό και ζήλο.
Κατα κάποιον τρόπο, νόμιζε ότι ήρθε η ώρα να διορθώσει κάποιο λάθος.
“Τα όνειρά μου για ποδοσφαιρική δόξα τελείωσαν ξαφνικά ένα άχρωμο απόγευμα, του οποίου τις λεπτομέρειες διέγραψα από την μνήμη μου.
Ένας αξιωματούχος της ομάδας επικοινώνησε με εμένα και τους γονείς μου…
”Το παιδί είναι πολύ αδύναμο και αδύνατο.
Κοιτάξτε τον μόνοι σας τι χέρια έχει.
Δεν θα γίνει ποδοσφαιριστής.
Λυπούμαστε, ο Χαβιέρ Ζανέτι δεν θα είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ούτε σ’αυτό, ούτε σε κάποιο άλλο πρωτάθλημα”.
Η ζωή μου τότε αλλάζει… ο πατέρας μου ξυπνάει στις πέντε το πρωί, μετά στις έξι και με καλεί να πάω στην οικοδομή μαζί του. Ψιθύριζε με την χαμηλή φωνή του,στοργικός πάντα…
”Χαβιέριτο, πάμε να κερδίσουμε το ψωμί μας. “
Έγινα καλός χτίστης. Έφτιαξα τοίχους, βοηθούσα στο τσιμέντο, έφερνα κουβάδες γεμάτους με τα δύο μικρά μου χέρια.
Κουράστηκα πολύ αλλά δεν είπα τίποτα.
Η μαμά και ο μπαμπάς, μετά τον αποκλεισμό από τις ακαδημίες, με πήγαν στον γιατρό Πικαλούγκα, που με μέτρησε, με ζύγισε και τελικά έκανε τη διάγνωση του…
“Το αγόρι χρειάζεται περισσότερη πρωτεΐνη, το καταλάβατε??
Ψωμί, γάλα, φακές.”
Ήξερε πολύ καλά ότι δεν είχαμε λεφτά για μπριζόλες και γι’ αυτό δεν πρόσθεσε κρέας, που το είχα πραγματική ανάγκη.
Μια μέρα με έκπληξη ο μπαμπάς με ρωτάει…
«Χαβιερίτο, αλήθεια εγκατέλειψες το ποδόσφαιρο??”
”Θέλω να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά αυτοί δεν με θέλουν.”
Στη συνέχεια ο μπαμπάς μου πιάνει τα χέρια μου.
“Ξέρεις ότι είσαι εντάξει σωματικά.
Όταν πρέπει να σηκώσουμε κουβάδες γεμάτους τσιμέντο η το καρότσι, εκεί που χρειάζεται μυϊκή δύναμη, τα πας περίφημα.
Γυμναστήριο για σένα είναι η οικοδομή.
Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη… μεγάλωσες, είσαι άντρας.”
Πολλά χρόνια αργότερα, ως αρχηγός της Εθνικής Αργεντινής και της Ίντερ, είπα στον πατέρα μου ένα μεγάλο ευχαριστώ!
«Αν δεν ήσουν εσύ που με πήρες στη δουλειά, ως χτίστη, που με πήρες από το χέρι και με έφερες πίσω στην ιδέα του παιχνιδιού, δεν θα γινόμουν ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
“Αν δεν έχω χάσει την ισορροπία μου, ακόμα και όταν ήρθε η φήμη, τα χρήματα, ο φωτεινός κόσμος, το χρωστάω στον μπαμπά μου και στην μαμά μου.
Με έκαναν να καταλάβω ότι η “δόξα” δεν είναι πραγματική, είναι μια οφθαλμαπάτη από μόνη της, δεν σε τρέφει πραγματικά, όπως η δουλειά και η οικογένεια.
Το άθλημα που κάνω με έκανε διάσημο, αλλά ξέρω ότι είμαι ίδιος με όλους τους άλλους.
Δεν μπορώ να αισθάνομαι διαφορετικά, επειδή είμαι αρκετά τυχερός που παίζω ενώ άλλοι παρακολουθούν το παιχνίδι.
Τα ενενήντα λεπτά περνάνε…
Πίσω στο σπίτι, είμαστε όλοι ίδιοι”.
Χαβιέρ Ζανέτι
