”Τον Ιανουάριο του 2007 αγοράσαμε έναν πραγματικά αριστοκρατικό ποδοσφαιριστή, έστω και για μια μικρή περίοδο.

Τον Οκτώβριο, ο επικεφαλής παρατηρητής Τζιμ Λόουλορ επεσήμανε ότι ήταν κρίμα για τον Χένρικ Λάρσον να παίζει στη Σουηδία, ενώ μπορούσε ακόμα να τα πάει καλά σε όλα τα πρωταθλήματα.

Η Χέλσινμποργκ, όπου έπαιζε ο Χένρικ, δεν ήθελε να τον πουλήσει, αλλά ζήτησα από τον Τζιμ να κάνει πρόταση στον πρόεδρό τους για να εξετάσει ένα πιθανό δανεισμό τον Ιανουάριο.

Ο Χένρικ πίεσε την διοίκηση της ομάδας να συμφωνήσει.

Με την άφιξή του στην ομάδα, ήταν είδωλο για άλλους παίκτες, πρόφεραν το όνομά του με ένα είδος ευλαβικού φόβου.

Για έναν 35χρονο, ήταν εξαιρετικά δεκτικός στις οδηγίες του προπονητή, ακολουθούσε κάθε προπόνηση, άκουγε μαθήματα τακτικής, ήταν προσεκτικός σε κάθε απόχρωση της δουλειάς μας.

Στην προπόνηση ήταν φανταστικός οι κινήσεις του η αίσθηση της θέσης του.

Τα τρία γκολ που έβαλε για εμάς δεν μπορούν να δώσουν την ιδέα της συνεισφοράς του.

Στο τελευταίο παιχνίδι του μαζί μας, απέναντι στη Μίντλεσμπρο, χάναμε 2-1 και ο Χένρικ επέστρεψε για να αμυνθεί στο κέντρο και έτρεξε τόσο πολύ.

Επιστρέφοντας στα αποδυτήρια, όλοι οι παίκτες σηκώθηκαν και χειροκρότησαν και όλο το επιτελείο έκανε το ίδιο.

Μόνο ένας παίκτης συγκεκριμένου είδους αφήνει τέτοιο στίγμα σε δύο μήνες.

Μόνο ένας μεγάλος παίκτης!

Αν ένας παίκτης δεν κάνει τη δουλειά του, το χάρισμα του ξεθωριάζει σε δύο λεπτά, αλλά ο Χέρνικ κράτησε την αύρα του σε όλη του την πορεία.

Ήταν ένας παίκτης που γεννήθηκε για την Γιουνάιτεντ, με την κινητικότητα και το θάρρος του.

Θα μπορούσα και έπρεπε να τον είχα πάρει στην ομάδα πολύ νωρίτερα…”

Άλεξ Φέργκιουσον