”Ένα λεπτό αφότου μπήκα στον αγωνιστικό χώρο, ο διαιτητής σταμάτησε το παιχνίδι με το τάκλιν μου και σκέφτηκα…

«Κοίτα τι κάνει, δίνει φάουλ που δεν υπάρχει».

Όταν έβαλε το χέρι του στην τσέπη, τρόμαξα…

“Και τώρα τι κάνει; Με προειδοποιεί; Είναι απίστευτο”.

Όταν είδα την κόκκινη κάρτα δεν ήθελα να το πιστέψω.

“Αποβλήθηκα; Και γιατί; Όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια, σταματήστε τον, σταματήστε τον”. Εκείνη τη στιγμή είδα τον κόσμο να καταρρέει γύρω μου.

Έκλαιγα, δεν ήθελα να βγω έξω.

Ο Μεξικανός διαιτητής Μπρίτσιο μου χάρισε ένα κακό χαμόγελο, σα να είχε πετύχει τον στόχο του.

Ο θυμός που μένει μέσα σου είναι απίστευτος.

Δεν είχα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Άφησα την εθνική ομάδα με δέκα παίκτες στην πιο δύσκολη στιγμή του Μουντιάλ, σκέφτηκα πάνω από όλα τους συμπαίκτες μου που ήθελαν να με ενθαρρύνουν αλλά δεν είχαν τα λόγια, δεν είχαν τη δύναμη.

Είδα τα ματωμένα μάτια τους, ήμουν ο πιο φρέσκος άνθρωπος, μπορούσα να κάνω κάτι, μπορούσα να τους βοηθήσω και αντί αυτού μου πήραν το όνειρο.

Γύρισα στα αποδυτήρια κλαίγοντας, δεν είδα το υπόλοιπο ματς…

Έμεινα κλεισμένος εκεί για όλο το ματς.

Όταν επέστρεψαν οι συμπαίκτες μου ανακάλυψα ότι είχαμε κερδίσει, αλλά δεν μπορούσα να χαρώ, δεν μπορούσα.

Την επόμενη μέρα, κανένας δεν ήθελε να ακούσει την λογική, μου έδωσαν αποκλεισμό δύο αγώνων και είπα αντίο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Αυτός ο καταραμένος Μεξικανός διαιτητής πήγε σπίτι μετά, αλλά δεν με ένοιαζε… κανείς δεν μπορούσε να με επιστρέψει στο Μουντιάλ.

Είναι μια πληγή που θα κουβαλάω μέσα μου για πάντα».

Τζιανφράνκο Τζόλα