«Το ποδόσφαιρο είναι σαν ναρκωτικό, μπαίνει στο αίμα σου, οπότε όταν προπονώ μια ομάδα, είμαι φυσιολογικός, ήρεμος, γαλήνιος, όσο περισσότερη πίεση υπάρχει, τόσο πιο καλά αισθάνομαι.

Όταν δεν προπονώ, δεν υπάρχει πια αυτό το φάρμακο, οπότε είμαι πολύ νευρικός και εκνευρίζομαι εύκολα, με λίγα λόγια είναι δύσκολο.

Το να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο στην Ιταλία είναι δύσκολο, ίσως επειδή είμαστε λίγο εξοργισμένοι με τα χρονοδιαγράμματα.

Ξεκινάμε πάντα με το εξής…

“Έχουμε ένα έργο, έχουμε ένα πρόγραμμα, κάνουμε αυτό, κάνουμε εκείνο, το άλλο, τότε τρία παιχνίδια είναι αρκετά για να τινάξουν στον αέρα όλα τα έργα και όλα τα προγράμματα, όλες τις πεποιθήσεις και αυτό είναι λίγο κακό για τους προπονητές.

Είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι καταλαβαίνουμε ποδόσφαιρο, οπότε αρκούν δύο ή τρία παιχνίδια στα οποία δεν αποδίδεις όπως θα έπρεπε, για να σε κρίνουν όλοι.

Μερικές φορές οι διοικούντες λένε ότι η ομάδα τους είναι έτοιμη να κερδίσει το πρωτάθλημα, ή είναι έτοιμη να μπει στην Ευρώπη, για να πουλήσουν μερικά εισιτήρια διαρκείας παραπάνω, έτσι πιέζουν τους παίκτες, τον προπονητή, όλο το περιβάλλον γύρω τους.

Έτσι μερικές φορές γίνονται λάθη εξαιτίας αυτού.

Δεν πρόκειται να προγραμματίσουμε τίποτα, γεννηθήκαμε για να κερδίσουμε και απλά πρέπει να κερδίσουμε, τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία.

Αυτό δεν είναι ωραίο, αλλά είμαστε παιδιά αυτού του ποδοσφαίρου.

Συμμετέχουμε και θέλουμε να κερδίσουμε.»

Κλαούντιο Ρανιέρι