Bρέθηκα στα Όσκαρ των Αθλητών, στα βραβεία “Laureus”2018 .

Στο Μοντε Κάρλο.

Υπήρχαν πολλοί πρωταθλητές από όλο τον κόσμο. Φαινόταν σαν ένας παράδεισος για τον αθλητισμό.
Υπήρξε κάποιος που έπαιξε πολύ καλά ποδόσφαιρο πριν από λίγα χρόνια, ο οποίος είπε…

“Γρήγορα με τις ερωτήσεις πρέπει να πάω μέσα”.
Σε ένα σημείο έβλεπα τον Φέντερερ να βγάζει φωτογραφίες με μερικούς θαυμαστές του, στο λόμπι του ξενοδοχείου και χαμογελούσε σε όλους.
Ο πρωταθλητής ποδηλασίας είπε… “τραβήξτε φωτογραφίες, αλλα πρέπει να πάω μέσα…”

Και ξέφυγε.
Σε ένα σημείο έβλεπα τον Φέντερερ σε ένα ιδιωτικό δωμάτιο στο συνεδριακό κέντρο να βγάζει φωτογραφίες.
Υπήρχε και ένας άλλος, ο οποίος ζήτησε να αλλάξει η ώρα έναρξης των βραβείων γιατί θα αργούσε μισή ώρα.
Σε κάποιο σημείο είδα τον Φέντερερ στο θρυλικό κόκκινο χαλί, να βγαίνει φωτογραφίες με παιδιά και γονείς.
Υπήρχαν τρεις εκπληκτικοί αθλητές, αμερικανοί, που έγραψαν ιστορία στον αθλητισμό.

Μιλούσαν ο ένας στον άλλον και τους προστάτευαν δυο μπράβοι.
Σε κάποιο σημείο είδα τον Φέντερερ την ώρα της διαδικασίας, να του ζητάνε να φωτογραφηθεί και αυτός να χαμογελάει σε όλους.
Υπήρχε ακόμα ένας μεγάλος αθλητής που ήρθε με τη γυναίκα του, μια όμορφη γυναίκα.

Δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο κοινό.
Σε κάποιο σημείο είδα τον Φέντερερ στο εορταστικό δείπνο.

Άνθρωποι ερχόταν απο πάνω του την ώρα που έτρωγε και του ζητούσαν φωτογραφία, σηκωνόταν πάντα χαμογελαστός.
Οταν το δείπνο είχε τελειώσει, τον πλησίασε μια μάζα κόσμου.

Σαράντα λεπτά έκατσε και έκανε χειραψίες, τον έβγαζαν φωτογραφίες, δέχτηκε αγκαλιές και πάντα ήταν χαμογελαστός.
Δεν λέω ότι οι άλλοι πρωταθλητές δεν είναι εξαιρετικοί, χρήσιμοι και φιλικοί.
Λέω μόνο ότι κατάλαβα.

Πέρα από τις επιδόσεις, πέρα απο το τένις, ο Φέντερερ δεν έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα.

Είναι ένας απλός άνθρωπος και αυτό τον κάνει μεγάλο.