”Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα σταματήσω να πίνω ακόμα κι όταν ήξερα ότι το αλκοόλ θα με αρρωστήσει.

Ένα βράδυ έκανα κάτι τελείως έξω από τον χαρακτήρα μου και κατά κάποιον τρόπο, έπιασα πάτο.

Επέστρεφα με το αυτοκίνητο στο Λος Άντζελες και συχνά σταματούσα σε ένα μικρό μοτέλ στην άκρη της παραλίας.

Είχα ήδη πουλήσει το μπαρ μου, αλλά πήγαινα σε ένα μικρό μέρος που λέγεται Hennessy’s, όπου μερικοί από τους ντόπιους με γνώριζαν.

Όχι ότι έχω κουβεντιάσει πολύ μαζί τους.

Μου άρεσε να κάθομαι μόνος μου, να πίνω μερικές μπύρες και να βλέπω τον κόσμο να περνάει. Και πάντα μου άρεσε η ανωνυμία που μπορούσα να αποκτήσω στην Αμερική.

Αλλά το συγκεκριμένο βράδυ, εκνευρίστηκα γιατί ο μπάρμαν δεν ήξερε ποιος ήμουν.

Με είχε εξυπηρετήσει μια-δυο φορές και μου είπε…

«Είσαι εδώ για διακοπές;»

«Όχι, μένω εδώ», είπα και απάντησε, απλώς «Α ναι;» ή κάτι τέτοιο, έτσι σκέφτηκα από μέσα μου, θα του πω ποιος είμαι.

“Θυμάστε το μπαρ του Μπέστ;” είπα όταν ξαναγύρισε.

«Ναι», είπε, το θυμάμαι.

Ήταν το ποτό που μίλησε.

Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Έπρεπε να το πω.

‘Λοιπόν’ είπα….

«Εχεις μπροστά σου τον Μπεστ».

Το βλέμμα στο πρόσωπό του, τα έλεγε όλα.

Ήταν το βλέμμα κάποιου που δεν περίμενε ν’ακούσει κάτι τέτοιο.”

Τζορτζ Μπεστ