”Είδα πολλούς ανθρώπους που έφυγαν από την Καλαβρία για να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, στο βορρά ή στο εξωτερικό.

Έφυγαν με την περίφημη παλιά τετραγωνισμένη βαλίτσα που βλέπετε στις ταινίες στα χέρια τους και στα πρόσωπά τους τον φόβο και την ταλαιπωρία όσων δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ενάντια στην φτώχεια και την πείνα.

Εγώ, από την άλλη, δεν έφυγα πεινασμένος, ούτε με μια βαλίτσα τέτοια βαλίτσα, ήταν άλλη ιστορία η δική μου.

Δεν έφυγα, ήθελα απλώς να ακολουθήσω ένα όνειρο, το όνειρό μου.

Στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα μου υπήρχαν δύο κόκκινες τσάντες, γεμάτες ρούχα, μπισκότα Καλαβρίας, λίγος φόβος και μεγάλη ελπίδα.

Ήμουν δεκατριών χρονών και εκείνη η μέρα ουσιαστικά σήμανε το τέλος της παιδικής μου ηλικίας, αποχαιρετισμός σε χαρούμενα και ξέγνοιαστα παιχνίδια στην παραλία Schiavone, αντίο σε φίλους και οικογένεια.

Φεύγει ο Ρίνο, θα γίνει ποδοσφαιριστής, έλεγαν περήφανα στο χωριό.

Όταν το σκέφτομαι τώρα, μου δημιουργείται ένας κόμπος στο λαιμό».

Τζενάρο Γκατούζο

Ένας ταπεινός άνθρωπος που θυμάται την καταγωγή του, αξίζει πολλά σαν άνθρωπος.