“Ήμουν ένα χαριτωμένο μικρό αγόρι και όχι τόσο δυνατό.

Σύμφωνα με κάποιους δεν είχα τα χαρακτηριστικά να παίξω ορισμένους ρόλους στο γήπεδο, για παράδειγμα έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα να συμμετέχω ποτέ σε ομάδα.

Ήμουν πεισματάρης όμως, δεν τα παράτησα ποτέ, είχα πολλές αντοχές και ήθελα να τους αποδείξω ότι κάνουν λάθος.
Αυτό το χαρακτηριστικό μου έχει μείνει, μάλιστα κάθε φορά που πήγαινα στο γήπεδο προσπαθούσα πάντα να καθοδηγήσω τους συμπαίκτες μου.
Ίσως αν με έβλεπαν να τρέχω, να είχαν ακόμα περισσότερο κίνητρο για να τρέξουν κι’εκείνοι.

Όπως και αν κάνω κάτι καλό στην ζωή μπορεί και να προτρέψω τους φίλους μου να κάνουν το ίδιο.
Ήξερα ότι θα μπορούσα να είμαι παράδειγμα και αυτό προσπάθησα να κάνω.
Αν έβλεπα έναν συμπάικτη σε ανάγκη να ζητάει βοήθεια, θα πήγαινα πίσω και θα τον βοηθούσα.

Αποκλείεται να έμεινα ακίνητος για ενενήντα λεπτά.
Όταν κέρδιζες έπρεπε να έχεις την ευφυΐα να πας πίσω για να κρατήσεις το σκορ, μισούσα να βλέπω παίκτες να σταματούν στη μέση του γηπέδου.

Ακόμα κι αν είσαι επιθετικός πρέπει να βοηθήσεις την ομάδα σου και τους συμπαίκτες σου.
Οι αγώνες κερδίζονται ακριβώς εκεί, στη μέση του γηπέδου.

Εμείς οι επιθετικοί, αν σκοράρουμε, κάναμε μόνο το καθήκον μας, αλλά θυσιάζοντας τους εαυτούς μας αντιπροσωπεύουμε μια επιπλέον αξία για την ομάδα.
Πιστεύω ότι όλοι μας πρέπει να θυσιαστούμε για την φανέλα, ήμουν οπαδός και έβαζα στο γήπεδο το ίδιο πάθος με τον κόσμο.
Οι οπαδοί μας κρίνουν ως αστέρια και εγώ ήμουν εκεί για την φανέλα, σεβόμουν την φανέλα γιατί αυτή με τάιζε.
Ήταν σαν οικογένεια,και ήμουν πρόθυμος να κάνω τα πάντα για να υπερασπιστώ την οικογένειά μου.”
Μάριο Μάντζουκιτς