”Ο πατέρας μου ήταν ένας οπαδός της Μίλαν, ήταν ένας παίκτης που έπαιζε στο κέντρο, στην Τέταρτη κατηγορία, μετά έγινε ξυλουργός.

Για μένα ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που γώρισα. Έχω ακόμα τη μνήμη της τσάντας του, με την οποία πήγαινε για προπόνηση. Ονειρεύτηκα να γίνω τόσο δυνατός όσο αυτός.

Για να καταλάβεις το ταμπεραμέντο της οικογένειας Γκατούζο…

Οταν ο μπαμπάς έπαιζε στο Κοριλιάνο, έπρεπε να αντιμετωπίσει στο ντέρμπι της Καλαβρίας, την Σκιαβονέα. Πίσω από τις κερκίδες, ήταν ο παππούς μου, που είδε τον γιο του να παίζει εναντίον της ίδιας της ομάδας του χωριού του, φωνάζοντας…

”Το κρέας μας πούλησε.”

Έριξα τις πρώτες κλωτσιές στο χωριό, ξύνοντας πετρελαιοδεξαμενες με τους ψαράδες και τις βάρκες να είναι τα πρώτα τέρματα.

Έπαιζα πέντε συνεχόμενες ώρες στην παραλία, σαν τους Βραζιλιάνους, τα πόδια μου ήταν δυνατά.

Η σύνδεση με τη γη μου είναι ισχυρή, νομίζω στην Καλαβρία, τα πάντα γίνοντα γρήγορα.

Μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ άνοιξα ένα ιχθυοτροφείο, ήθελα να γίνει στην Καλαβρία, να δώσω δουλειά στους συμπατριώτες μου.

Έφυγα από το χωριό μου πολύ μικρός, ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να κάνω μια σπουδαία καριέρα, αλλά όταν επιστρέφω σπίτι, το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που δεν μπορώ να το ελέγξω.

Συμβαίνει συχνά να πηγαίνω και να κάθομαι στο παγκάκι του λιμανιού, εκεί έμαθα τις αληθινές αξίες της ζωής, όπως η ταπεινότητα και η θυσία.

Χάρη σε αυτές τις αξίες, μπόρεσα και είδα την κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου.”

Τζενάρο Γκατούζο