Εχει σχεδόν βραδιάσει, η προπόνηση έχει τελειώσει.

Ενώ βγαίνετε από τα αποδυτήρια κοιτάτε το γήπεδο μπροστά σας, είτε είναι χόρτο, είτε τσιμέντο, είτε χώμα, δεν έχει σημασία.

Ειναι το μέρος όπου λασπωθήκατε και το μέρος όπου γεμίσατε μελανιές και γρατζουνιές. 
«Την Κυριακή προτιμώ να χαλαρώνω» λέει κάποιος.
Συνηθισμένη φραση, την οποια αντιμετωπίζεις με χαμόγελο.
Δεν μπορούν να ξέρουν τι σημαίνει ποδόσφαιρο για εσάς.

Δεν μπορούν να γνωρίζουν τι είναι αυτό όπου το Σάββατο δεν σ’αφήνει να κοιμηθείς.
Δεν μπορούν να ξέρουν πόση δύναμη σας δίνει ένα χτύπημα στον ώμο, του συμπαίκτη η του προπονητή.
Δεν μπορούν να ξέρουν πώς ειναι να κρατάς την αναπνοή σου, όταν ο προπονητής ανακοινώνει τον σχηματισμό.

Δεν μπορούν να ξέρουν τι αισθάνεσαι όταν βάζεις γκολ, ή το πόση ασφάλεια σου δίνει η πρωτη επαφή με την μπάλα. 
Δεν μπορούν να ξέρουν πώς είναι να μην μπορείς να ”πάρεις” τα πόδια σου μετά το τέλος μιας εξαντλητικής προπόνησης, κάτω από τον καυτό ήλιο ή κάτω από τη δροσερή βροχή.
Ένα γηπεδο, μια μπάλα, άτομα που μοιράζονται το ίδιο πάθος.

Δεν μπορούν να ξέρουν όλοι, πως είναι αυτή η αίσθηση.