Κάποτε, υπήρχε ένα Νο 9 που έβαζε γκολ όχι για τη φήμη, αλλά για τη φανέλα – Τον έλεγαν Γκαμπριέλ Μπατιστούτα
Ήταν ο ήχος της βροχής στο Αρτέμιο Φράνκι.
Ήταν το τρίξιμο των διχτυών στη Ρώμη.
Ήταν το γρέζι στη φωνή της Αργεντινής κάθε φορά που ο χρόνος έσφιγγε.
Ήταν ο Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα.
Για τους περισσότερους, ο Batigol.
Για τους αμυντικούς, ένας εφιάλτης.
Με μαλλί σαν αρχαίου πολεμιστή, ο Μπατιστούτα ζούσε και ανέπνεε για το ποδόσφαιρο. Μάτωνε.
Ήταν η ενσάρκωση του φορ που δεν έκανε πίσω.
Που έσκιζε τα δίχτυα με τα σουτ του.
Που πανηγύριζε με τα χέρια ανοιχτά, σαν λεπτομέρεια από πίνακας της Αναγέννησης.
Κι όμως, πίσω από την αγριάδα που έβγαζε, υπήρχε ένας αθεράπευτα ρομαντικός στρατιώτης της στρογγυλής θεάς.
Όταν η Φιορεντίνα υποβιβάστηκε στη Serie B το 1993, ολόκληρη η πόλη σίγησε. Όχι όμως εκείνος.
Ο Μπατιστούτα έμεινε.
Σαν ένας ιππότης που υπερασπίζεται ένα κάστρο που όλοι είχαν εγκαταλείψει. Και το αντάμωμα με τη Serie A, με εκείνα τα 26 γκολ της επιστροφής, ήταν σαν λυτρωτικό χειροκρότημα από την Ιστορία.
Δέκα χρόνια στη Φλωρεντία – κι ας μπορούσε να πάει παντού. Έγινε θρύλος. Όχι επειδή νίκησε, αλλά επειδή επέλεξε να μην φύγει όταν όλα κατέρρεαν.
Το 2000, αποφάσισε να γίνει Καίσαρας στη Ρώμη.
Εκεί, υπό τις οδηγίες του Φάμπιο Καπέλο και πλάι στον Τότι, ο Μπατιστούτα φόρεσε επιτέλους το στέμμα που τόσο του ταίριαζε και τόσο ήθελε.
Πρωταθλητής Ιταλίας. Κάθε γκολ του εκείνη τη σεζόν, κάθε πανηγυρισμός του ήταν μικρές στιγμές της αιωνιότητας.
Ήταν μια πανδαισία συναισθημάτων που του χρωστούσε το ποδόσφαιρο – αν και η Ιστορία συνηθίζει να μην χρωστάει.
Με τη φανέλα της Αργεντινής, ο Batigol σκόραρε στο Μουντιάλ του ’94, του ’98 και του 2002.
Φίλησε το εθνόσημο με βλέμμα ταπεινό αλλά την καρδιά ψηλά.
Ήταν πάντα εκεί, χωρίς πολλά λόγια.
Ένας παθιασμένος επαγγελματίας.
Ένας επιθετικός παλαιάς κοπής σε μια από τις χώρες που μας έμαθε ποδόσφαιρο.
Όμως η δόξα είχε κόστος.
Ο Μπατιστούτα πλήρωσε με το ίδιο του το σώμα.
Τα πόδια του, αυτά που έτρεχαν για την Αργεντινή και σκόραρα για τη Φιορεντίνα και έκαναν τη Ρόμα πρωταθλήτρια, κάποια στιγμή δεν άντεξαν άλλο.
Ο ίδιος παραδέχτηκε πως ζήτησε από τους γιατρούς να του κόψουν τα πόδια για να σταματήσει ο πόνος.
Περπατούσε με δυσκολία, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε.
Δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες.
Ήξερε.
Ήξερε πως οι μύθοι γράφονται με πόνο.
Ο Μπατιστούτα δεν ήταν απλώς ένας σκόρερ.
Ήταν η περίληψη μιας εποχής όπου το ποδόσφαιρο μύριζε βροχή, ιδρώτα και πίστη.
Ήταν το ρετρό που ποτέ δεν παλιώνει, γιατί είναι σμιλεμένο με αλήθεια.
Και σήμερα, το όνομα του Μπατιστούτα μάς θυμίζει κάτι πωρωτικό.
Κάτι σχεδόν ποιητικό.
Κάποτε, υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής που έβαζε γκολ όχι για τη φήμη, αλλά για τη φανέλα. Τον οδηγούσε η φλόγα που είχε μέσα του.
Τον έλεγαν Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα.
