«Μην δίνετε σημασία σε αυτούς με λένε Βαρώνο, αυτοί με νομίζουν αριστοκράτη.
Πολύ σεμνά, παρόλο που τώρα είμαι βετεράνος της Γιουβέντους και άρα βρίσκομα σε ένα κορυφαίο σημείο, πριν γίνω για πάντα ασπρόμαυρος δούλεψα σκληρά.
Ταξίδεψα παντού στην Ιταλία, δούλεψα σιωπηλά, με σεβασμό, αυτό ήταν το μότο της ζωής μου, πολύ πριν ο «σεβασμός» γίνει ευρωπαϊκό σύνθημα πιο πολύ για την μόδα.
Ο πατέρας μου μου είχε διδάξει  τον σεβασμό, προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου, μαζί με την ταπεινοφροσύνη, τις θυσίες και την δουλειά.
Πιθανώς οι αρετές του καλού, αφήνουν αδιάφορους πολλούς ανθρώπους, γιατί σπάνια το έχω ακούσει από πλούσιους αυτάρεσκους ανθρώπους με τα εκατομμύρια τους και τη δύναμη που φέρνουν τα χρήματα, να προσπαθούν να είναι καλοί άνθρωποι.
Η οικογένειά μου ήταν σεμνή, παρέμεινε στο Λέτσε, στη γη της.
Μόνος μου θέλησα να φύγω, για την περιπέτεια τόσων ταξιδιών, με τη βαλίτσα μου στο χέρι και προσπαθώντας να φανώ αντάξιος της δύσκολης κατάστασης.
Γι' αυτό με λένε ''βαρόνο'' και γι' αυτό συνέστησα σε πολλούς από τους «συμπατριώτες» μου, στους φίλους μου αλλά και στα παιδιά μου, να προσεγγίσουν τον έξω κόσμο, αναζητώντας δουλειά, πάντα με τάξη,αξία και σεβασμό.
Ο μικρός Φράνκο, που για να παίξει ποδόσφαιρο κινδύνευε να καταστρέψει τα καλά του παπούτσια και ακόμη και να κουφαθεί απο κάποιο χτύπημα, είχε κάποιο σκοπό,να φτάσει ψηλά.
Στο κάτω-κάτω, απο τις πρώτες κλωτσιές στο Λέτσε, έφτασα στα μεγάλα γήπεδα της Ευρώπης και του κόσμου.
Δεν μπορώ να κλάψω για το παρελθόν, αλλά ευχαριστώ την οικογένειά μου και τον Θεό που με βοήθησαν ώστε να τα αξίζω όλα αυτά που πέτυχα».