«Tην ημέρα του τελικου του Τσαμπιονς Λιγκ στην Αθήνα,το 1994 ο Φράνκο Μπαρέζι δεν ήταν διαθέσιμος.
Θυμάμαι ότι μέσα στο λεωφορείο πριν φτάσουμε στο γήπεδο, μας συγκέντρωσε όλους και είπε:
”Παιδιά, είστε ο κορμός αυτής της ομάδας.
Σήμερα οι εφημερίδες λένε οτι θα χάσουμε, το κάνουν για εμπορικούς σκοπούς.
Παίζουν με ένα 4-4-2…
Ντοναντόνι εισαι αυτός που μπορεί να σπάσει το παιχνίδι τους.
-Πώς αισθάνεσαι??
Καλά, είπε ο Ρομπέρτο.
-Εντάξει, όπως και γι’αυτούς υπάρχει ο Στόιτσκοφ και ο Ρομάριο.
Να θυμάστε ότι κινούνται πολύ, αλλά θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε κλουβί τον βραζιλιάνο , γιατί δημιουργεί περισσότερα προβλήματα.
Θα δωσουμε χώρο στον Στόιτσκοφ γιατί ο βούλγαρος είναι αργός.
Μόλις φτάνει η μπάλα στον Ρομάριο εσείς κλείστε, ο Γκάλι και ο Τασότι και ο Μαλντίνι θα καθαρίζει οτι περνάει απο εκείνους.
Απάντησα…
– Αρχηγέ, δεν είναι καλύτερα να πάω εγω, από τον Τασότι??”
-Όχι, ο Μάουρο βοηθάει τον Γκάλι να κλείσει τον Ρομάριο, εσυ καθαρίζεις τα πάντα πίσω, οτι περνάει.
Αν το κάνεις αυτό, το κύπελλο θα είναι δικό μας.
” Ήμουν έκπληκτος γιατί πάντα τον ακολουθούσα και τώρα όλες οι ευθύνες έπεφταν πάνω μου.
Όλη η ομάδα άκουσε τα λόγια του και ο Καπέλο τον άκουσε επίσης.
Ο προπονητής στο τέλος της ομιλίας γύρισε και είπε…
«Αγόρι μου, έχει ήδη πει τα πάντα ο Αρχηγός. Τώρα πάνε, και φέρε στο σπίτι το κύπελλο.»
Πάολο Μαλντίνι
