«Είμαι θρύλος;
Τι μεγάλα λόγια.
Είμαι απλά κάποιος που γεννήθηκε το 1960 στο Travagliato, στην ύπαιθρο της Μπρέσια και που είχε την τύχη να νιώθει ελεύθερος να ονειρεύεται.
Είχα την τύχη να ακούσω τα όνειρά μου και να βρω ανθρώπους στο δρόμο μου που με έμαθαν να τους ακούω.
Μεγάλωσα στην επαρχία, σε μια πολύ ταπεινή οικογένεια, έκανα το μπάνιο μου στη μπανιέρα στον στάβλο γιατί, τον χειμώνα ήταν πιο ζεστά εκεί.
Και δεν θα σας πω για εκείνο το είδος του ξύλινου εργαλείου στο οποίο τοποθετούσα μια λεκάνη γεμάτη χόβολα για να ζεστάνει το κρύο κρεβάτι.
Πόσος χώρος υπήρχε για όνειρα;
Λίγος, είναι αλήθεια, δεν ήταν εύκολο να ονειρευτεί ένα παιδί που γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια και μεγάλωσε σε μια αγροικία, ανάμεσα σε αγελάδες και τρακτέρ.
Όμως η μητέρα μου Ρεγγίνα ήταν μια γυναίκα που φρόντιζε σχολαστικά την καθαριότητα και την εκπαιδευση των παιδιών.
Ως παιδί, ο αδερφός μου ο Μπέπε και εγώ ονειρευόμασταν να παίζουμε στην αυλή δίπλα στα κοτόπουλα.
Φανταζόμασταν μια μέρα να ζούμε παρόμοιες καριέρες…
Αλλά πάει.
Δεν βλέπαμε καν τηλεόραση, πόσο μάλλον να πάμε στο γήπεδο.
Δεν ήξερα καν ποιος ήταν ο Πελέ ή ο Κρόιφ.
Τότε όμως, στα δέκα μου, έτυχε να δω ποιο είναι το ματς για εμάς τους Ιταλούς σήμερα, δηλαδή ο ημιτελικός με τη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού.
Ηλεκτροπληξία.
Μετά άρχισα να ονειρεύομαι…
Είναι η Μίλαν οικογένεια;
Ναι, έχασα τη μητέρα μου στα δεκατρία μου, τον πατέρα μου στα δεκαεπτά, μεγάλωσα στο Μιλάνο.
Τότε πάντα έψαχνα για σταθερότητα.
Στη δουλειά, στον αθλητισμό, στην οικογένεια.
Σκεφτείτε το, είμαι με τη γυναίκα μου για περισσότερα από 40 χρόνια.
Η Maura σέρβιρε τραπέζια στο εστιατόριο Piccolo Alleluja στο Montevarchi.
Ήταν η κόρη του ιδιοκτήτη.
Ο μασέρ του Μιλάνου, ο Πάολο Μαρικόντι, παρατήρησε ότι κοιτούσα αυτό το όμορφο ξανθό κορίτσι με απίστευτη προσοχή.
Και τότε της είπε…
«Δεσποινίς, σέρβιρε τον πρώτο, γιατί είναι ο Αρχηγός».
Κοκκινισα.
Αλλά εγώ και η Μάουρα δεν έχουμε αφήσει ποτέ ο ένας τον άλλον από τότε.
Αν είμαι κάποιος που συγκινείται;
Πολύ. Ένα παράδειγμα.
Έκλαψα πολύ στον αποχαιρετιστήριο αγώνα μου.
Γιατί το να βλέπω όλους εκείνους τους οαπδούς και τους συναδέλφους να με γιορτάζουν ήταν μια μοναδική συγκίνηση.
Σε ποια άλλη περίπτωση έχω συγκινηθεί;
Σε ένα από τα κλαμπ των Ροσονέρι, μου διάβασαν ένα γράμμα από έναν οπαδό.
Ναι, έκλαψα πολύ κι εκεί…».
Franco Baresi