19 Φεβρουαρίου 2006
Ρόμα-Εμπόλι, στο έκτο λεπτό της συνάντησης…
Ο Βανίλι χτυπάει στον αστράγαλο τον Τόττι, πέφτοντας στο έδαφος.
′′ Ο Βανίλι με χτύπησε από πίσω, κάτω χαμηλά Θα ήταν απλά άλλη μια κλωτσιά αν το αριστερό μου πόδι δεν κολλούσε στο έδαφος. Στριφογύρισε το πόδι εκεί καθώς το σώμα γλιστράει μπροστά, περνώντας όλο το βάρος απο πάνω του.
Αντιλαμβάνομαι την καταστροφή από την πρώτη στιγμή και μετά για πρώτη φορά στη ζωή μου, καταλαβαίνω τι είναι ο πανικός. Ένας ανεκδιήγητος τρόμος, η ακριβής και χαλαρή αίσθηση ότι όλα τελείωσαν.
Είμαι εκεί ακριβώς για δέκα δευτερόλεπτα και για άλλα δέκα κρατάω το πρόσωπό μου στο έδαφος. Μετά φωνάζω στον Μπρόζι, στον Βίτο και στον Σίλιο Μούσα, τον φυσιοθεραπευτή…
”Τα έσπασα όλα.”
Τον Τόττι, τον παρηγορεί η σύζυγός του Ιλάρι και εκείνος εκρήγνυται, δεν το πιστεύει.
′′Μπαίνω στο χειρουργείο, με τον καθηγητή Μαριάνι, ο οποίος είδε τις ακτινογραφίες. Δέκα λεπτά και το δωμάτιο είναι έτοιμο…
”Θα σας εγχειρήσουμε αμέσως.”
Η διαδικασία διαρκεί τρεις ώρες και μου βάζουν λάμα και οχτώ βίδες στο πόδι.Η σκέψη πάει άμεσα στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, το οποίο είναι μόνο τέσσερις μήνες μακριά.
Δεν ξέραμε αν μπορούσα να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον πίσω σε τέσσερις μήνες.
Ο πρώτος και πιθανότατα ο μόνος που πιστεύει είναι ο Μαρσέλο Λίπι, ο οποίος λέει στον Τόττι, ότι δεν θα τον περιμένει μόνο τρεις μήνες, αλλά αξίζει να τον περιμένει τριάντα χρόνια.
′′Φραντσέσκο, ήρθα να σου πω ότι θα έρθεις στο Μουντιάλ χωρίς αν και αλλά. Θα πας στο Παγκόσμιο Κύπελλο γιατί για να το κερδίσω, σε χρειάζομαι. Σε χρειαζόμαστε όλοι.′′
Αλλά υπάρχει και ο Σπαλέτι που ήταν κοντά στον Φραντσέσκο.
′′ Έντεκα η ώρα το βράδυ και ο προπονητής τρυπώνει στο δωμάτιό μου. Έχει μαζί του αρκετά τετράδια και μου λέει να το βουλώσω. Βγάζει έναν μαύρο μαρκαδόρο από την τσέπη του, και αρχίζει.
‘′ Τώρα, αγαπητέ Φραντσέσκο, φτιάχνουμε την Ρόμα για του χρόνου. Σου γράφω τις επιλογές, μετά ας μελετήσουμε τα υπέρ και τα κατά του κάθε παίκτη μαζί “.
Για τέσσερα βράδια μένω στο νοσκομείο, για τέσσερα βράδια ο Σπαλέτι είναι εκεί και φεύγει το πρωί.
“Ο Tόττι βάζει τα δυνατά του, περνάει όλα τα στάδια της ανάκαμψης και στις έντεκα Μαΐου επιστρέφει στο γήπεδο, για τον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας κόντρα στην Ιντερ.
Ο Τόττι θα πάει σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο και θα γίνει ένα από τα ιταλικά σύμβολα του καλοκαιριού.
Και φυσικά γνωστή ιστορία είναι και πως τελείωσε το Μουντιάλ.
Με οκτώ βίδες στο πόδι, αλλά με το Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια.
