Πόσα χρόνια με το ίδιο ζευγάρι.
Βρώμικα και σκισμενα, αλλά για οικονομικούς λόγους,για λόγους συναισθηματικούς και για το γούρι δεν άλλαζε ποτέ.
Τωρα αγοράζουν παπούτσια κάθε μήνα.
Όταν πήγαινες στο μαγαζί και τα κοιτούσες ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, ήταν αυτό που ονειρευόσουν.

Οταν έπαιρνες τα παπούτσια την πρώτη μέρα, ήθελες να κοιμηθείς μαζί τους, μιλούσες σ’αυτά.
Δεν μπορούσες να περιμένεις, ήθελες να πας να παίξεις στο γήπεδο, αλλά στο μεταξύ τα φορούσες στο σπίτι.
Ο ήχος τους όταν έμπαινες στα αποδυτήρια…αν το βουλώσεις, μπορείς ακόμα να τα ακούσεις.
Και μετά το τέλος του παιχνιδιού, τα έπαιρνες και τα έβαζες στο κουτί, ωραία και καθαρά, μόνο τις πρώτες μέρες όμως.
Μετά γινόταν βρώμικα και βαριά απο την λάσπη, όπως θα έπρεπε να είναι.

Τα ποδοσφαιρικά παπούτσια έτσι έπρεπε να είναι.
Πρέπει να σου δίνουν αυτό το θεσπέσιο συναίσθημα, όταν στο τέλος του παιχνιδιού τα βγάζεις.