«Αισθάνομαι απόλυτο φθόνο για όσους μπορούν ακόμα να παίξουν.

Μου άρεσε πολύ να παίζω ποδόσφαιρο.

Κάθε τόσο σκέφτομαι την χαρά που μου έδινε το να κάνω πράγματα με την μπάλα.

Αλλά και η προσπάθεια της προπόνησης, αυτή η προσπάθεια που σε κάνει να νιώθεις καλά… Αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που έχεις δουλέψει σκληρά.

Τι γίνεται αν παίξω μερικά ακόμα παιχνίδια με φίλους;

Το έκλεισα οριστικά μετά τον αγώνα στη Ρώμη για τον Πάπα Φραγκίσκο το 2014.

Ο Μαραντόνα ήταν επίσης εκεί και ήθελα να κάνω καλή εντύπωση.

Για τρεις μήνες πήγαινα στη Μπολόνια, τρεις φορές την εβδομάδα, για να παίξω τουλάχιστον μία φορά.

Την τελευταία μέρα της προπόνησης σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερο να κάνω πέντε ελεύθερα χτυπήματα φάουλ.

Στο τρίτο είπα φτάνει…

Πήγα στην Ρώμη και δεν μπορούσα να περπατήσω, αλλά ούτως ή άλλως έπαιξα για λίγο γιατί είχα δεσμευτεί.

Έπρεπε να πω, ποτέ ξανά.

Αν θα δεχόμουν μια προσφορά από το αραβικό ποδόσφαιρο; Δεν ξέρω.

Στην εποχή μου έλαβα σημαντικές προσφορές από την Ισπανία και μετά ειδικά από την Ιαπωνία.

Είχα όμως μια εμμονή που ήταν η εθνική ομάδα.

Ήθελα να μείνω στην Ιταλία για να κερδίζω πάντα την συμμετοχή μου με την μπλε φανέλα.

Είχαμε και το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου τότε.

Λοιπόν, ήθελα να πάω στην Ιαπωνία, αλλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002».

Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο