Ο Φάμπιο Καναβάρο θυμάται καλά ότι στο Μουντιάλ του '90, την ημέρα του άτυχου ημιτελικού κόντρα στην Αργεντινή, ήταν στο γρασίδι, ακριβώς πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες.
Ball boy.
Σχεδόν σαν πλοκή τηλεοπτικής εκπομπής.
Με το να σταματάει μπάλες και να τις δίνει σε άλλους, αυτό έκανε ο Καναβάρο και δεν σταμάτησε ποτέ.
Αλλά εγινε ο καλύτερος στον κόσμο σε αυτό.
''Έκοβε'' με το κεφάλι του, με την άκρη του ποδιού του τεντωμένη σε πτήση, αλλά σχεδόν πάντα τα καταλάβαινε όλα εκ των προτέρων, με χρονοδιάγραμμα αισθητηριακό, όχι μόνο φυσικό, γιατί ο Καναβάρο πηγαίνει προς την μπάλα πριν φτάσει η μπάλα.
Πριν φύγει για τη Γερμανία, η αρχηγία του ήταν αμφισβητήσιμη, ο Λίπι την υπερασπίστηκε σθεναρά.
Και σε αυτό το είδος της αλυσίδας αλληλεγγύης, ο προπονητής και ο αρχηγός επιβεβαιώθηκαν ως οι ισχυρότεροι κρίκοι, παρόλο που φαίνονταν οι πιο αδύναμοι.
Τα υπόλοιπα τα είπε στο γήπεδο.
Και εκεί, ο Fabio Cannavaro ήταν τέλειος.
Τις στιγμές που η εθνική ομάδα ήταν πραγματικά μακριά από το Βερολίνο, μπόρεσε να πολλαπλασιαστεί κλείνοντας κάθε ρωγμή και δίνοντας δύναμη σε όλους.

Ένας από τους πιο δυνατούς και πιο ολοκληρωμένους υπερασπιστές της σύγχρονης εποχής.
Χρυσή Μπάλα το 2006, τίτλος που κέρδισε αφού έπαιξε ένα στρατοσφαιρικό Παγκόσμιο Κύπελλο με τη μπλε φανέλα.
Εκανε τα πρώτα του βήματα στη γενέτειρά του, στη Νάπολι και στη συνέχεια φόρεσε τις φανέλες των Πάρμα, Ίντερ, Γιούβε και Ρεάλ Μαδρίτης.
Εξαιρετικά επιδέξιος στον αέρα παρά το όχι ιδιαίτερα ψηλό ανάστημά του, αμείλικτος στο μαρκάρισμα και την κάλυψη, ήταν επίσης προικισμένος με εξαιρετική αίσθηση θέσης καθώς και έμφυτη προδιάθεση για ηγεσία.
Ο Fabio Cannavaro.

Έπαιξα στις ακαδημίες της Νάπολι όταν ήταν εκεί ο Ντιέγκο.

Μερικές φορές έπρεπε να κάνω προπόνηση με την πρώτη ομάδα και ήταν εκεί…
Πάντα έκανε τη διαφορά.
Για μένα ο Μαραντόνα είναι μακράν ο καλύτερος.
Είναι ντρoπη να τον συγκρίνουν με κάποιον άλλον περα απο τον Πελέ.
Ήταν άλλες εποχές, άλλες άμυνες, πολλοί δεν θα άντεχαν τότε.

Δείτε πόσα φάουλ έπρεπε να υποστεί ο Ντιέγκο.
Του’σπάγαν τα πόδια στην κυριολεξία, αυτός ήταν ο στόχος των αμυντικών, δεν είχε ποτέ προστασία.
Είχε όμως ένα προσωπικό στίγμα, το οποίο κανείς δεν μπορούσε να το ακολουθήσει στο γήπεδο.
Τώρα είναι όλα διαφορετικά.”
Φάμπιο Καναβάρο