«Έφτασα στην μεγάλη ομάδα της Μίλαν και ήμουν συμπαίκτης με τον Κάρλο Αντσελότι, τον γνωρίζω πολλά χρόνια.

Λένε ότι ήμουν σημαία της Μίλαν, οπότε συχνά ο ρόλος μου ήταν να αντέχω στον άνεμο και στις κακοτοπιές.

Στη διαχείριση των αποδυτηρίων και των συναντήσεων, ο Καρλέτο παρέμενε αυτό που ήταν πάντα, ένας ήρεμος χιουμορίστας.

Καταφέρνει να κάνει αστεία ακόμη και πριν από έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, με την ένταση στα ύψη.

Μας μιλάει για βραστά κρέατα, σηκώνει το φρύδι του μέχρι τον ουρανό και συνεχίζουμε να κερδίζουμε, γιατί είμαστε γαλήνιοι.

Ο κόσμος φαντάζεται σπαρακτικές ομιλίες που δίνονται στην ομάδα σε αποφασιστικές στιγμές πριν τους αγώνες… και πράγματι, ναι, μερικές φορές υπήρχαν δάκρυα, αλλά επειδή δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να γελάμε.

Ο Καρλέτο δεν σταματάει να μιλάει ποτέ, παρά μόνο στο τραπέζι, γιατί μόλις αρχίσει να τρώει, μόνο ο εξορκιστής μπορεί να τον σταματήσει απο το φαγητό.

Από όλη τη διαχείριση των αποδυτηρίων που έχω βιώσει, η δική του ήταν μακράν η πιο γαλήνια.

Διατηρεί τις ανησυχίες και τις πιέσεις μέσα του, οπότε η ομάδα παραμένει ήρεμη…

Και κερδίζει!

Κερδίζει συνεχώς!

Κερδίζει ξανά και ξανά».

Πάολο Μαλντίνι