«Όταν ο Καναβάρο έφτασε στην Πάρμα, υπήρχε ο Αντσελότι.

Ο Φάμπιο ήταν κεντρικός αμυντικός, αλλά ο Κάρλο τον έβαλε να παίξει ως αριστερό μπακ, στην πλευρά μου.

Η Πάρμα είχε δύο παίκτες για κάθε θέση και ο Αντσελότι είχε βαφτίσει αριστερό μπακ τον Καναβάρο.

Τότε ο Κάρλο δεν τον είχε δει καλά, γιατί πήραμε τον πιο δυνατό κεντρικό αμυντικό του κόσμου.

Σε εκείνη την ομάδα όμως, υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός…

Ο Απολόνι, ο Φερνάντο Κόουτο και ο Σενσίνι.

Αυτό το πράγμα θα είχε οδηγήσει οποιονδήποτε προπονητή να βάλει στην άκρη ”ένα αγοράκι” όπως ο Καναβάρο.

Δεν έχω ξαναδεί άλλον παίκτη σαν τον Φάμπιο, στην ηλικία του, με αυτή την αίσθηση της προσμονής να μπει στο γηπεδο.

Το λέω στα πενήντα ένα μου χρόνια, και είμαι στο ποδόσφαιρο από τα έξι μου.

Ο Φάμπιο είχε τρομερό άλμα, αλλά η δύναμή του ήταν άλλη… ”ο σωστός χρόνος” ήξερε πώς να σου πάρει την μπάλα, την κατάλληλη στιγμή.

Περίμενε τον αντίπαλο με μεγάλη απλότητα, σα να ήξερε πού θα κατέληγε ο αντίπαλος και η μπάλα.

Εκπληκτική πρόοδο, παιχνίδι με παιχνίδι.

Ένα φαινόμενο.

Όπως και εναντίον της Γερμανίας στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτός είναι ο Φάμπιο Καναβάρο.

Όμως αυτά που τον είδαμε να κάνει απέναντι στην Γερμανία, τα έκανε με την Πάρμα τόσο στις προπονήσεις, όσο και στους αγώνες. Ο Καναβάρο άξιζε την Χρυσή Μπάλα, μπορώ να σας το διαβεβαιώσω γιατί τον έζησα σαν παίκτη, παρά το γεγονός ότι παίκτες όπως οι Τότι και Ντελ Πιέρο, δεν την πήραν.

Ο Καναβάρο ήταν ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος, μιλώντας ποδοσφαιρικά.Η ζωή είναι ένα παζλ…

Αν μπορείς να βάλεις τα κομμάτια στα σωστά σημεία, θα φτάσεις στην κορυφή.

Πρέπει να κάνουμε τους σημερινούς γονείς να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να γίνεις ποδοσφαιριστής, ανεξάρτητα από τα προσόντα που μπορεί να έχουν τα παιδιά τους.

Στους σημερινούς αγώνες υπάρχει ο προπονητής που είναι στο γήπεδο και στην κερκίδα ο πατέρας του αγοριού που κάνει υποδείξεις από την κερκίδα, αυτό είναι το πιο λάθος πράγμα στον κόσμο.

Τα δεδομένα είναι ανησυχητικά, μόνο ένα αγόρι στα εβδομήντα χιλιάδες σήμερα, καταφέρνει να περάσει από τις ακαδημίες, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το 2000 ένα στις τριάντα χιλιάδες τα κατάφερνε.

Οι ψυχολόγοι κατηγορούν τους γονείς γι’αυτό.»

Αντόνιο Μπεναρίβο