«Ήμουν διαφορετικός προπονητής, όλοι «καμάρωναν» το (3-5-2, 4-4-2 κ.λπ.) κάτι που δεν το σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.
Με τους παίκτες μου είχα μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης και μεγάλης έντασης, η τύχη μας από ποδοσφαιρική άποψη προήλθε ακριβώς από το γεγονός ότι υπήρχε συνεχής ανταλλαγή ιδεών και απόψεων.
Παίζαμε για να διασκεδάσουμε πέρα ​​από το γεγονός ότι στο ποδόσφαιρο αν δεν κερδίζεις δεν είσαι τίποτα.
Κερδίζαμε μέσα από αυτό το είδος σχέσης που είχαμε και όλο αυτό μας έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα.
Νομίζω ότι ήμουν ένας κανονικός προπονητής, αλλά νομίζω ότι έδωσα στους παίκτες μου παραδείγματα συμπεριφοράς αξιοσημείωτης ποιότητας.
Τα εφτά χρόνια στην Πάρμα και τα δύο της Ρέτζιο Καλάμπρια επιβεβαιώνουν τις θεωρίες μου.

Με τον Μπουφόν ήταν το σημάδι της μοίρας που μας έδειξε ότι ήρθε η σειρά του.
 Ο πρώτος τερματοφύλακας (Λούκα Μπούτσι) ήταν τραυματίας, ο Αλεσάντρο Νίστα έπρεπε να παίξει, η δυσκολία που είχα ήταν ακριβώς, να κάνω τον Νίστα να καταλάβει την κατάσταση.
Είχαμε καλέσει τον Μπουφόν ανάμεσα στους μεγάλους για να είναι ο δεύτερος τερματοφύλακας, αλλά κατά τη διάρκεια της προπόνησης εκείνη την εβδομάδα δεν καταφέραμε να τον σκοράρουμε.
Πλησίασα τον προπονητή τερματοφυλάκων, που ήταν ο Έντσο Ντι Πάλμα, και τον ρώτησα... «Έντσο, βλέπεις αυτό που βλέπω;»
Και μου απάντησε...
 «Νέβιο, αυτό είναι φαινόμενο, αλλά πώς να πούμε στους παίκτες ότι θα παίξει με τη Μίλαν, ένα αγόρι 17 χρονών;»
Ήταν Τετάρτη, μετά ο Τζίτζι συνέχισε έτσι την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο.
Σε εκείνο το σημείο αποφάσισα να το ρισκάρω…»
Νέβιο Σκάλα