“Όσο πλησιάζει η ώρα να φύγω από το ποδόσφαιρο, τόσο μεγαλώνει ο φόβος για το μέλλον…

Πού θα βρω την αδρεναλίνη που μου φέρνει η αντιπαλότητα με τον Κιελίνι σήμερα??

Θα πρέπει να βρω την αδρεναλίνη που βρίσκω σήμερα παλεύοντας εναντίον του Τζιόρτζιο.

Αλλά πού…

Δεν μπορώ να βγω στο δρόμο για να τσακωθώ με τους ανθρώπους.

Δεν είμαι τρελός.

Οι Ευρωπαίοι ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα με την άμυνα των ιταλών.

Μου αρέσουν οι Μπονούτσι και Κιελίνι γιατί παίζω εναντίον τους και ξέρω ακριβώς τι αξίζουν.

Τέλειο ζευγάρι, συμπληρώνει ο ένας τον άλλον θαυμάσια.

Ο Κιελίνι σε σκοτώνει, κάνει την βρώμικη δουλειά, ο άλλος παίζει περισσότερο με την μπάλα.

Θυμάμαι τον Κιελίνι με τον καημένο τον Σάκα στον τελικό του Λονδίνου…

Ο Κιελίνι είναι έτσι ακριβώς και να τον περάσεις, ακόμα και αν τον ντριπλάρεις, ξέρεις ότι δεν έχει τελειώσει, γιατί θα κάνει τα πάντα για να σε σταματήσει.

Τι μπορείς να κάνεις, σε πιάνει απο το λαιμό.

Τίποτα…

Θυμώνεις και προχωράς.

Αυτός είναι ο Κιελίνι, ένα τέρας.

Λατρεύω να αγωνίζομαι εναντίον του, όπως ακριβώς μου άρεσε να αντιμετωπίζω τους τεράστιους, Μαλντίνι, Νέστα, Καναβάρο, Τούραμ, Σταμ.

Η αδρεναλίνη στα καλύτερά της.

Ξέρεις ότι πάντα πρέπει να κάνεις το επιπλέον εναντίον αυτών των μεγάλων αμυντικών, γιατί ποτέ δεν τα παρατάνε.

Όταν όμως καταφέρεις να τους ξεπεράσεις, νιώθεις υπέροχα και αναστενάζεις, καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.”

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς