“Ο Μαραντόνα είναι ένα πρόσωπο και ο Ντιέγκο είναι ένα άλλο πράγμα.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω για τον Μαραντόνα γιατί όλοι τον γνωρίζουν και κανείς δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.

Ο Μαραντόνα είναι εδώ, το ποδόσφαιρό του είναι εδώ, θα τον βρίσκουμε πάντα μπροστά μας.

Αλλά ο Ντιέγκο, ο φίλος μου, έφυγε.

Δεν μου τηλεφώνησε ποτέ μετά από μια νίκη γιατί ήξερε ότι δεν ήταν απαραίτητο.

Στις ήττες το χρειαζόμουν και μου έλεγε:

«Μην ανησυχείς, να θυμάσαι οτι είσαι ο καλύτερος».

Είχε μεγάλη καρδιά. Λυπάμαι που δεν πέρασα περισσότερο χρόνο μαζί του, θα το ήθελα.

Πιστεύω ότι η οικογένειά του, οι καλύτεροι του φίλοι, οι πρώην συνάδελφοί του, είχαν το προνόμιο να τον ζήσουν έντονα.

Εγώ ο ίδιος τον ήξερα πολύ καλά.

Αισθάνομαι πολύ λυπημένος, φυσικά, αλλά και χαμογελάω, γιατί κάθε λεπτό μαζί του, ήταν χαρά και γνώση.

Θα σιγουρευτώ ότι ο γιος μου γνωρίζει πολλά γι ‘αυτόν, παρόλο που γεννήθηκε μετά το τέλος της καριέρας του.

Και ξέρω ότι ο γιος μου όταν γίνει πατέρας δεν θα αφήσει τα παιδιά του να ξεχάσουν ποιος ήταν.

Είναι σαν εμένα, με τον πατέρα μου και τον Ντι Στέφανο.

Ποτέ δεν είδα τον Ντι Στέφανο να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά ο πατέρας μου μεριμνούσε γι’αυτό και έμαθα πολλά για τον Ντι Στέφανο. Για μένα, ο Ντιέγκο, είναι αυτός που όλοι θα πρέπει να γνωρίσουν. “