9/06/1986
Ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και έπρεπε να συνταξιοδοτηθώ στα 25 μου για κάταγμα κνήμης.

Η κνήμη που με εμπόδισε να παίξω.

Θεώρησα αυτή τη στιγμή, τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, αλλά η ζωή με αποζημίωσε.

Η ζωή και το ποδόσφαιρο δεν μου χρωστάνε τίποτα.

Όπως όλοι θυμόμαστε, στον τελικό, το αποτέλεσμα του αγώνα κρέμονταν σε μια κλωστή, απο την δόξα στη νευρικότητα περάσαμε μέσα σε λίγα λεπτά.

Ο Ντιέγκο, η πάσα του, το τρέξιμο του Μπουρουτσάγκα, το γκολ, η έκσταση.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να πηδήξω στο γήπεδο και να παριστάνω τον παίκτη γιατί φορούσα φανέλα, σορτσάκι και κάλτσες, αλλά κατάφερα να ελέγξω τον εαυτό μου.
Ναι, όταν ο σφύριξε ο διαιτητής, έσπασα τις ασημένιες πλάκες, πήδηξα σε ένα λάκκο τριών μέτρων και άρχισα να τρέχω.

Πήδηξα και πάνω απο ένα γραφείο δημοσιογράφων και όλα αυτά για να αγκαλιάσω τον Diego.

Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα όταν μπορούσα να δω το Κύπελλο σε κοινή μορφή με τον Μαραντόνα, το γράφω και ακόμα και σήμερα ανατριχιάζω!

Επιπλέον, για πολλούς από αυτούς που ήταν μέσα στο γήπεδο, ήμουν παίκτης της Εθνικής Αργεντινής.

Τόσο πολύ που έφτασα στα αποδυτήρια και εκείνη την ώρα θα πλήρωνα λεφτά για να βγάλω φωτογραφία, αλλά ακόμα δεν είχαν επιτρέψει να μπουν δημοσιογράφοι ή oι φωτογράφοι.

Είχα όμως την ευκαιρία να αγκαλιάσω, μέσα στα αποδυτήρια, έναν έναν τους παίκτες που δευτερόλεπτα πριν, είχαν καταφέρει να είναι οι καλύτεροι στον Κόσμο.

Τρελό πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, φυσικά.”

Η ιστορία του Γκουστάβο, ενός τρελού Αργεντίνου!