”Γεννήθηκα στις εφτά και πέντε το πρωί στις 30 Οκτωβρίου 1960.

Εγώ μεγάλωσα στις φαβέλες, μεσα στις παράγκες από πέτρες και φύλλα, μέσα στους δρόμους, χωρίς ζέστη και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.

Δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής για τα φτωχά παιδιά στα προάστια του Μπουένος Άιρες, είτε σχολείο, είτε εργασία, είτε έγκλημα.

Την πρώτη μπάλα μου την έδωσε ο θείος μου, οταν ήμουν δύο χρονών και την πήγα στο κρεβάτι κρατώντας την αγκαλιά όλη νύχτα. Ως παιδί ήμουν οπαδός της Μπόκα, ονειρευόμουν το Μπομπονέρα.

Επαιζα με τις ώρες στους δρόμους του χωριού και όταν κάποιος με ρωτούσε τι σκεφτομαι.

Πάντα έλεγα: “Θέλω να κατακτήσω το Μουντιαλ με την Αργεντινή.”

Είχα τρομερες σχέσεις με τον πατέρα μου μέχρι και το θάνατό του αν και ήμουν πιο πολύ δεμένος με τη μαμά.

Της τα έλεγα όλα, ήταν η πρώτη μου θαυμάστρια.

Ο μπαμπάς δεν είχε χρόνο να κάνει τον φίλο μου, αν το έκανε δεν θα είχε χρόνο για ύπνο, καθε πρωί σηκωνόταν στις τέσσερις το πρωί για να πάει στο εργοστάσιο και επέστρεφε στις πέντε το απόγευμα.

Το παρατσούκλι Πιμπε ντε Ορο γεννήθηκε στη Νάπολη, πρώτα ήμουν Ελ Πελούζα για τα χοντρά μαλλιά.

Τα ναρκωτικά ήταν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Τα ναρκωτικά σκοτώνουν.

Για πρώτη φορά εκανα οταν ήμουν στη Βαρκελώνη.

Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.

Τι σημαίνει για μένα η Νάπολι…

Είναι το σπίτι μου.

Στη Νάπολι γνώρισα τη ζεστασιά.

Η πόλη και οι οπαδοί με λάτρεψαν από την πρώτη μέρα, όλοι με αγαπούσαν και δεν μπορούσα να απογοητεύσω τη Νάπολη.

Ήμουν στη Βαρκελώνη και ηθελα να φύγω, ειχα την επιθυμία να αλλάξω αέρα και δεν ξερω πόσοι Ναπολιτάνοι με σταματούσαν στους δρόμους της Βαρκελώνης ζητώντας μου να βάλω την φανέλα της Νάπολι.

Καταπληκτικό.

Ήταν αυτές οι χειρονομίες που με έκαναν να καταλάβω πώς θα ήταν σημαντικό για μένα να παω στη Νάπολι, στην ομάδα με τα χρώματα της χώρας μου.

Μεγάλη ικανοποίηση, κερδίσαμε όλοι μαζί.

Κέρδισε η πόλη της Νάπολι.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο για να παίξω ποδόσφαιρο, αν ο Θεός μου έδινε αυτή την ευκαιρία θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Αλλά ο χρόνος περνάει… “

Ντιέγκο Μαραντόνα