”Τον τελευταίο καιρό στην Ιταλία ήμουν σαν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο της Formula 1 που πήγαινε με τριακόσια την ώρα και δεν σταμάτησε ποτέ.

Αλλά αυτό δεν είχε σημασία για κανέναν.

Φανταστείτε ότι όταν με συνέλαβαν στο Μπουένος Άιρες, κάποιος σημαντικός μου είπε…

«Και τώρα, τι θα πει ο γιος μου;».

Δεν έδινε δεκάρα για τον Μαραντόνα σε κρίση, για τον άντρα που ήταν κατάκοιτος, σε δυσκολία, κατεστραμμένος, που χρειαζόταν βοήθεια, ανησυχούσε μόνο για το σπασμένο είδωλο, το παιχνίδι που είχε σπάσει.

Και δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι το παράδειγμα για τον γιο του θα έπρεπε να είναι αυτός, όχι ένας ποδοσφαιριστής.

Ίσως θα μπορούσε να ήταν κάποτε έτσι, όταν ο αθλητισμός ήταν διαφορετικός και δεν ήμασταν απλώς τα γρανάζια σε μια μηχανή τεράστιων οικονομικών, πολιτικών, βιομηχανικών και εικόνων συμφερόντων.

Και τότε ακόμα κι αν ήταν έτσι, η πραγματικότητα είναι ότι δεν ένιωθα πια σαν σύμβολο, να εκπροσωπήσω κάτι, να αντέξω όλο το άγχος που προκαλεί αυτή η μηχανή, αυτό το ποδόσφαιρο.

Ομολογώ την ανικανότητά μου, την ευθραυστότητά μου, ακόμα κι αν το τεκμήριο, η περηφάνια μου με έκαναν να φαίνομαι διαφορετικός και δυνατός».

Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα