O μπαμπάς μου κατέβαινε από τη φαβέλα στις εξι το πρωί, γυρνούσε το απόγευμα και επαναλάμβανε την ρουτίνα.

Αρκετές μέρες την εβδομάδα αποφάσισα να πηγαίνω κι εγώ στο εργοστάσιο το βράδυ.

Στην πραγματικότητα έπρεπε να δουλέψω μόνο έξι ώρες γιατί ήμουν σε επαφή με φωτιά, με πολύ ζεστούς χάλυβες, ήταν μια ανθυγιεινή δουλειά.

Αλλά ο μπαμπάς έκανε διπλές και τριπλές βάρδιες, για να μην μας λείψει τίποτα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη χειρότερη φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Η μαμά μου ήταν πάντα σπίτι μαζί μας και ο μπαμπάς μου δούλευε όλη μέρα.

Φυσικά δεν είχα ανέσεις αλλά δεν μου έλειπε τίποτα.

Από μικρός ονειρευόμουν να παίξω ποδόσφαιρο και αν δεν γινόταν αυτό, δεν ξέρω τι θα είχα γίνει στη ζωή μου.

Ήταν ποδόσφαιρο που με έσωσε.
Οι περισσότεροι απο τους φίλους μου δεν υπάρχουν πια, είναι νεκροί.

Επέλεξαν άλλο δρόμο και δεν υπάρχουν πια.

Λίγοι κατάφεραν να φτιάξουν τη ζωή τους.

Ποτέ δεν ήθελα να πάρω ναρκωτικά ή να έχω όπλα πάνω μου.

Προτιμούσα τον άλλο τρόπο, προτίμησα να δουλεύω και όχι να κερδίζω το εύκολο χρήμα. ”

Φελίπε Μέλο